ne varsa zamanýn kýyýsýnda biriken
serpiliyor üzerime güneþin sedefli gülüþüyle
odama damlayan þafak sevinçli
ve ben en derin ahýn içinde sabahýn en güzel öpüþüyle...


-vakit hançerdir ateþi kesen-


þimdi ümidi gözlerinden içmek serbest
ve sermest neftiye çalan düþler
sesinin nehrinde deliksiz özlemim…



bir yaðmur sevinci bir bahar müjdesi
yaprakla seviþen isketenin lirik senfonisinde
tenimde suyu öpen söðüt dalý ürpertisi
ve ruhum kuþlarýn kanat sesinde
zinde coðrafyamýn bütün harfleri
körükledikçe direnci güneþin cömert nefesi...



rehavetinden sýyrýlan mevsim neþeli
meltemin ýslýðýnda fütursuz naðmeler
mutluluðu sobeleyen düþler eteðimde

-hayalinin gölgesi belleðin tuvaline yansýyan narçiçeði-



ýþýðýnýn sesi iliðimde balözü
içimde upuzun kanat sesi
göðümden taþan aþk kamaþtýrýyor ufkun gözlerini
hüzünlerden silkinen gül kameriyede hareketli
teninde harlanan külü
aþkýn firuze sözüyle parlatýp
mavilere býrakýyor yüreðini...



asla!
dokunma soluðumun ateþine
zira alevin çýðlýðýndaki kavis
yol göstermeyecektir sönen ömrüne!