Hedefe týrmanmak... Zirveyi adým be adým hesaplayarak týrmanmak. Nefes nefese bir týrmanýþtan sonra soluklanýrken, geriye dönüp bakmak. Ve zirvede ; baþlangýç noktasý gittikçe küçülürken o nispette büyümek. Varýlan noktada hissedilen gurur, ayaklar altýndaki seyre eþ þimdi. Ýþte, o en tepedeyken alýnan keyif bütün yorgunluða deðiyor artýk.

Ne zaman oraya yürüyerek çýkmayý düþünsem, zirveye týrmanan bir yolun yolcusu gibi hissederim kendimi. Uzun ve dik bir yokuþun yolcusu. Ýlk bakýþta dik gözükmeyen ama her bir adýmla sýklaþan nefesinizin hayretiyle dikliðini hissettiren bir yokuþun sonundadýr çünkü Ziraat Çay Bahçesi.

Bir çay bahçesinden öte bir hayat bahçesidir orasý. Düþlerle, gerçeklerin birbirine karýþtýðý bir hayat bahçesi. Ýç içedir orada düþlerle gerçekler. Ya güller içindeki diken ya da dikenler içerisindeki gül gibi...

Ve bir de mevsim baharsa eðer; onlarca bitkinin, çiçeðin arasýnda, dev aðaçlarýn altýnda bir cennet bahçesidir orasý. Yaþama sevinci veren, bir nefes huzur bahþeden...

Güneþle birlikte, yudumladýðýnýz çayýn içinizi ýsýttýðý bir bahar sabahý. Çiçek kokularýnda dingin bir zihin. Ve gözlerinizin önünde; yeþilin bin bir tonundan maviye dek uzanan renk cümbüþünde saklý bir þehir. Ve kulaklarýnýzda; çoktandýr görmediðiniz bir dostun, ara ara þen kahkalarýyla karýþýk o bilindik sohpeti... Belki havadan, belki sudan ama dertten, kederden uzak bir sohpet. Hepsi hepsi bütün bu görsellik içinde yaþanan hoþ bir an...

Sonrasý... Nefes nefese týrmandýðýnýz yokuþtan rahat adýmlarla inerek geldiðiniz yere dönmeye geldi sýra. Dinlenmiþ ve yaþama sevinciyle yenilenmiþ olarak... Hayatýnýza kaldýðýnýz yerden, þimdi yeniden baþlamak için !

Hayat hep böyle, hep bu çay bahçesi tadýnda olsa keþke. Bir çýkýmlýk yokuþ, bir soluklanýþ, bir koþumluk iniþ...