Düþünüyorum…
Tek tek düþüyor kelimeler, aklýmýn diplerine.
Bembeyaz ve sessizce,
Ayný bir kar tanesi gibi…
Özlemim renklendiriyor daha sonra her yeri,
Bir bakýyorum karþýmda bir kadýn.
Bir an anlam veremiyor aklým.
Uzun ve ruhuma kadar uzanan saçlar,
Kalbimin her odasýna dolan bakýþlar,
Sus diyor sessizce,
Kar tanelerini dinle…
Onlar sana her þeyi söyler.
Bembeyaz ve sessizce…
Dün gece yine aklýmda sen vardýn…
Ve dudaklarýmda yarým kalan tadýn…
Sabah oluyor rutin bir þekilde.
Her gün bir öncekinden daha yenice.
Perdeyi aralayýp pencereyi açýyorum.
Gözlerim uzaklarda…
Biliyorum, sana uzaklardan bakýyorum…
Sabah rüzgarýyla birlikte birkaç üþengeç güneþ ýþýðý doluyor odama…
Bir kalem bir de kaðýdým.
Üçümüz bekliyoruz, bu odada…
Yalnýzca… Yalnýzlýklarca…
Ýzliyoruz resmini tüm samimiyetimizle.
Bembeyaz ve sessizce…
Belki de bir an’dým…
Aynaya korkuyla baktým,
Yýllarýn getirdiklerini büyük bir iyimserlikle karþýlamýþ suratým…
Yine rüyaya dalar mýyým?
Yine o kadýnla karþýlaþýr mýyým?
Baksana hala aklýmda sen varsýn…
Nedense?
Bembeyaz ve sessizce…