BEN, KENDÝM OLMAK ÝSTÝYORUM.

Çanakkale’de, Kurtuluþ Savaþýnda,
Topraða düþen ecdadýma yanarým þimdi.
Kurtuluþa koþarken; sana esir düþtü(?!)
Þahadetlerinin üstüne yattýðýnýza yanarým!
Ebu Cehil’leri oldunuz baþlarýna;
Ebu Süfyan’dan da beter!..
Onlar, kanlarýyla sularken bu topraðý;
Torunlarý, üstünde ismini arýyor þimdi..
Ýnkar ettiniz; tarihte ne varsa varlýklarýndan.
Umutlarýný kýrdýnýz;
Yýktýnýz hayallerinde ne varsa!..
Terörü, “Ensar” býraktýnýz onlara miras;
Ve Amerika olmuþ “Neccaþi”leri..
Kusturduðunuz kan; yaptýðýnýz, anarþi..
Halepçe’ lerine seviniyorsunuz þimdi!.
Bir kara bulut gibi yaðýnca Enfal;
Aðýzlarý memede bebelere!..
Vücutlarýnda Enfal karasý yara bere..
Analarýndan ayrý savruldular;
Her biri baþka bir yere!.
Onlara destek olmak bir yana;
Miting bile yapmadýnýz bir kere?!
Ýmansýzlýðýnýza düþen iþte bu ”güven”dir(!)
Ya ”Birlik beraberlik” demeniz nedendir?!
Onurunuzdur sürünen; þu yerdeki!..
”Kahraman Irk” diye övünmeniz artýk boþuna;
Yaftanýz “Ýslam” olsa da ölmüþtür imanýnýz!..
Sizden kopuþumuz, kurtuluþumuz olur ancak!
Size raðmen bize uzanan her el;
”Büyük Þeytan” deseniz de dostumuz sayýlacak;
Özgürlüðümü gömdüðünüz, ülkemi istiyorum ben!..
Çekin ellerinizi kaderimden!..
Ben, kendim olmak istiyorum.

M. Nazým GÜLER