kaybetmiþ yolunu yelkovan
akrepte zehir
zaman kanatýyor kendini
ayaklarýmýzýn altýnda kanlý nehir

kurumuþ göl
çürümüþ toprak
ve biz, dur-duraksýz yol alarak
yoksunluðun dokularýndan oluþtuk
utangaç annelerin sessiz sancýlarýyla
amele doðduk

uyutulduk taþ yataklar üstünde
hiçliðin yýrtýp geçtiði koynumuzda
katmer-katmer
nasýrlý eller

ve haykýrýþsýz
hüsrana uðramýþ emeller
bebeklerin çaputla belendiði zamanlarda
topraðýn rahmine döküldü alnýmýzdaki ter

biz ve
bizim gibiler
þimdi, bebeklerin topraksýz büyüdüðü çaðdayýz
yine kuþ yuvasýnda
yine lime lime
yine kuþ payý lokmalardayýz

alnýmýzda yarýnlara yol alan geçmiþin çizgisi var
ne bahardayýz, ne de kýþtayýz
mevsimsiz zamanlarda, emek yoðurup
amele doðurmaktayýz

benim saçlarým toza ve samana bulalý
adým bir çocuk yalnýzca
haydi...
daracýk patikalarda küfret yýllara
kutsa beni baba

Müsade Özdemir