kime yazýyorsun ki þikâyet dilekçeni
uzun ihanetlerden söz edene mi?
gözü görmez hiçbir zaman
gel zaman
git zaman
ýrmaksan göle
gölsen çöle dönersin

kuruyan dilde yok imgeli bir söz
göz içinde göz
içe dönük
üstüne çöreklenmiþ daðdýr
tam da þimdi çözülecek dersen sýrlar
sýrt verdiðin sývasý dökülmüþ duvarlardýr

ne kadar dokunmak istesen o kadar uzaklaþýr
çocuk
sana efendilik yaraþýr

bunlar tanýdýk bildik
bu þikayet burada bitsin
býrak bulvarlaþmýþ mideleri
gidenler gitsin

umarsýzlýðýn derinliðini gösteren bir çýðlýktýr sesin
sen neredesin, kimdesin
kime ne
kolundur boynunu besleyen
köprü altlarýdýr gözlerini sürmeleyen
gel biz yazalým
uzun uzun asfaltlara döþenen acýlarý
anlatalým soðuðu, açlýðý
hep yokuþtur, gittikçe takýlan, takýldýkça yýkýlan
biraz da sokaklarýn soðuk yüzünü katalým

aþ bir yanda, düþ bir yanda, iyi ve kötüyü anlatalým
karýþtýrmayalým ateþle külü
sapkýnýn karýþtýrdýðý gibi sapla samaný
tuzu nemliyi, gözü gamlýyý karýþtýrmayalým

tetik adýmlarla korkuyu ve utancý aþýp geçenler
zorlu yeller bilemez
bilemez yetimliðin kalabalýðýný
gecenin yýrtýp geçen çýðlýðýný bilemez

kararan ufkun aðzýnda her gün bir yýldýz kaydýðýnda
yýkýlan merhametin çýplaklýðýný
deðil samanýn kaðýdýna
sokaklara
gel biz dilekçemizi koparýlan çiçeklerin anýsýna yazalým

bilgece susmayalým
düþünce üstüne býçak, et týrnaktan ayrýlacak
yine kar yaðacak, yine tipi olacak bir yerlerde
incecik kollar, küçücük eller
yine donacak
unutunca, unutulunca sokaklar
umut: yine askýda kalacak

el ayak çekildiðinde denizlerin kuruyan kumsalýnda
yanýp sönen, sönüp yanan deniz fenerlerini
yüreði körpelerini
soðuk bedende, soluk gülüþleri yazalým
yazalým toprak altýnda kemikleri sýzlayan anneleri
sessiz iniltileri yazalým
bilgece susmayalým
yazalým

Müsade Özdemir