Ýþte, þevkle sarýldým kaleme, yazýyorum.
Ýþte, yýllardan sonra kendime kýzýyorum.
Ýþte, yine izbede içmeden sýzýyorum.
Özlemiþ kalem beni,kaðýt beni özlemiþ.

Öfkem hýçkýrýðýmýn gölgesinde saklandý.
Sustum seneler boyu,sessizliðim aklandý.
Þimdi çýktým inimden, ve huzurum haklandý.
Meðer hüsran bunca yýl yolumuzu gözlemiþ.

Mutlu olmak dilerdim, herkes gibi elbette.
Mutlu olmak zor iþte, bu soðuk memlekette.
Þu beyhude dünyamda; hakikat her cihette;
Rabb'im, beni sadece yalnýzlýkla sözlemiþ...