Ýstanbul’u Ýnliyorum

Ýstanbul, çamura bulanmýþ altýn þehir.
Sarp yokuþlarýnda tarihin þanlý hüznü.
Biraz yorgun, biraz durgun.
Bir yaný hayatla cebelleþirken
Bir yaný hayata göðünden bakar.

Ýstanbul’dur bu, kaldýrýmda aç yatarken bir zamanýn gençleri
Zamane gençlerinin halinden utanýr, gözleri biraz ýslak, biraz nemli
Onlar ki, bir zamanýn gençleri.

Kimine aðyar kimine gam kimine çýðlýk çýðlýk bu devran
Arka sokalarda pembe pembe baþlayan
Sevdayý kara köye taþýyan bu devran

Ýstanbul neresinden baksam orasýnda bir köroðlu, kör
Anlamaz, bozgun yemiþ ömürlerin dilini
Anlamaz,
Anasýnýn derdini.
Soluðu yetmez konuþsa baba, zaten ram kalmýþtýr kurtuluþ çukuruna
Evlat gömse ne fayda.
Baba görmüþtür oðul düþmüþtür uçkura
Deli isen ne gam..


Ýstanbul, pas tutmuþ ciðerlerinden hüzün soluyan þehir
Anlamý artýk eski fotoðraflarda,
Ve bir zamanlar! Diye kurulan cümlenin içinde anýlan yaþlý þehir,
Yorgun asýrlarýn gizemli bekçisi.
Yetmedi insanlara Ayasofya kýz kulesi
Fatihhan’ýn fatih camisi
Ve ölümleri hiçbir vedaya sýðmayan þehitler sebili
Surlarýnda can verirken ensari
Þimdi adam sanýlan arsýzlar giyer oldu entari.
Þimdi
Ýstanbul’u dinliyorum gözlerim kapalý
Ey be; Orhan veli,
Açýp ta gözümü gezemiyorum.
Ar kaybetmiþ zarýný, korkar oldum kaybetmekten ar’ýmý
Ýstanbul’u geziyorum gözlerim kapalý
Ýstanbul’u in’liyorum
Ýstanbul’u inliyorum
Ve Ýstanbul’u dinliyorum