Güneþin aniden dogusu gibi yakaladý ruhumu müziðin ezgisi.. Sanki nicedir uyduðum karanlýk kuyulardan kavrayip ellerimi, nicedir unuttuðum daveti yineledi..

Hicbir dokunus bu kadar yumusak olmamýsti, hiçbir caðrý bu kadar davetkar.

Siyah önce mora dönüstü, sonra pembeye, sonra hep daha - daha aydinlýga.

Ruhum daha önce görmedigim kýyýlarda, müzigin sarhosluguyla kayalarin üzerinde dans etti.

Denizin milyonlarca yýldir yonttugu taslar, ayaklarýmýn vurusuyla hazla titredi, köpük - köpük cagladý dalgalar..
Tüm seslerin silindigi anda onlar söylediler sarkýlarýný coþkuyla...
Kim bilebilirdi ki sevdigini cekip almak icin yýllardýr kýyiýara vurdugunu dalgalarýn ? Ve her vurusta köklerinden kurtulup sevdigine kavusmak icin eridigini kayalarýn?

Zaman gibi akti müzik, günes gibi yükseldi ruhum.. Dalgalar uzandi tutmak icin, taslar yalvardi kalmam icin.. Aydinligin büyüsüne kapilmýs ruhum, umursamadan onlari martýlarýn kanatlarýna sarýldý.

Derine hep daha derine....
Ne mutluluk, ne de hüzün... Sadece huzur... Yeryüzünün kaosunda boðulan ruhum,
gökyüzünün berraklýgýnda yeniden doðdu... Uzanýp ellerimle güneþe dokundum...
Ben gökyüzüne aþýðým....

Sen ; denizden gelenlerin oglu...
Yolun düstügünde ülkenin kýyýlarýna; tüm gövdenle, ruhunla uzanip yat o kayalara..
Býrak ýsýtsýn seni günes, býrak sarsýn seni kayalar bir kadinin kollarindan daha yumusak, dalgalar seni uzaklara taþýþýn ve býrak sýrlarýný fýsýldasýn sana taþlar , evren...

Hic görmedigin yerlere, hic hissetmedigin rüzgarlara, hic duymadýgýn kokulara, hic tatmadýgýn hazlara yükselirken ruhun, martýlara rastlarsan eger, bir an dur bak onlara..
Kanatlarý gökyüzü gibi en berrak olanýnda, sana SELAM biraktým ardýmda...