KÜSTÜRDÜK

Her gün doðup batan,görevini kusursuz yerine getiren ,ýþýnlarýný en cömert haliyle herkese yayan , þu alýþýk olduðumuz, ama kýymetini bir türlü bilemediðimiz güneþ ,hayatýmda çok farklý yerlerde artýk.‘Güneþi gördüm ‘filminden sonra anlamaya baþladým onun bize ne demek istediðini.
     Güneþ bazen evlatlarý iki farklý cephede savaþan bir babanýn üzerinde batarken ,bazen de çocuklarýna inanýlmaz baðlý bir annenin kalbinde bütün parlaklýðýyla doðuverir birden. Güneþ, daðlarýn ardýndan izler ara sýra olup bitenleri gözü yaþlý. Halbuki ,o hiç kimseyi ayýrt etmediði halde ,nasýl olurda dinlenmek için kývrýldýðý tepelerde beni rahatsýz ederler diye düþünür þaþkýnlýkla. Her sabah kalktýðýnda daðýlmýþ bulur ortalýðý. Yüzünden tebessümü düþen herkese teselli için yaklaþmak ister; ama sonra aklýna gelir güneþ olduðu ve uzaklaþmaya baþlar apansýz. Öyle soðutur ki içini bu olaylar, sýcak kanlýlýðýndan eser kalmaz iþte o an. Kim bilir belki de o yüzden hiç ýsýnmýyor savaþ kokan mekanlar
     Gündüze veda ederken gecenin kulaðýna sessizce’ dikkat et’ der güneþ. Sesini kýsarak baþlar söze ve der ki‘gündüz ve sen kardeþsiniz. Ama insanlar sizi düþman zannedip , bilmezler aranýzdaki dostluðu. Malesef bilmezler ,ben geldikten sonra, gündüzün senin gözlerine bakarak’hadi sen dinlen ,nöbet benim artýk deyip ,sana bütün içtenliðiyle tebessüm ettiðini ‘. Güneþ devam ederken konuþmasýna ,acýyan gözlerle bizi göstererek ,ellerini gecenin omzuna koyup devam eder ibret verici sözlerine ve der ki ’eðer gündüzle birbirinize sahip çýkmazsanýz bu insanlar gibi olursunuz , aranýzdaki anlaþmazlýk sizi alacakaranlýk yapar. Ne sen gecesindir, ne de o gündüzdür artýk. Benliðinizi yitirisiniz. Sonra kaybettiðiniz kardeþlerinize hazýrladýðýnýz mezarlarýn yanýnda, yok olan deðerlerinize de yer açmaya baþlarsýnýz. Sevgiyi gömersiniz önce, ardýndan barýþý verirsiniz kara topraða , yürekleri yakan aðýtlarýnýz baþlar , tek tük kalan umutlarýnýzla yola çýkarsýnýz. Bir süre sonra onlarý da çaldýrýrsýnýz. Ama tutarsanýz hep birbirinizin elinden ,her düþtüðünüzde kaldýrýrsýnýz yanýnýzdakini. Korkmayýn sakýn; çünkü korkularýnýzla yaþarsanýz, korktuklarýnýzýn ömrünü uzatýrsýnýz ‘.
Güneþ bu sözlerle bitirirken konuþmasýný karlarýn altýndaki berfini hatýrlar birden. Kollarýnýn uzanamadýðý tek canlýdýr o. Saklý kaldýðý beyazlýðýn içinde güzelliðini neden göstermediðini sonradan anlar bu eþsiz çiçeðin. Bazen savaþ kokan bu yerlerde doðmak istemediðini defalarca söylese de güneþ , sýrf berfini görme ihtimaline karþý her gün bir umutla güne baþlar. Fakat ne zaman görse hep solgundur berfin. Sonra ýþýðýyla onu soldurduðunu anlar ve katlanýr onsuzluða. Kýþ onun için ýzdýraptýr artýk.
     Topraða bakar sonra. Eski neþesi olmayan dostuna sorar neden böyle keyifsiz olduðunu. Oldukça yaþlandýðý belli olan eski dost, güçlükle açtýðý göz kapaklarýyla arkadaþý güneþin yüzüne bakarken yorgundur. Ama baþlar anlatmaya ’beni asýl yaþlandýran insanlar der, paylaþamadýlar beni bir türlü . Her gün rüzgarla taradýðým ,yaðmurla yýkadýðým , saçlarým dediðim aðaçlarýmý bombalarýyla yakýp , sesini duymaktan çok hoþlandýðým ve her gün sohbet ettiðim kuþlarýmý tabancalarýyla vurup, kokusunu duyduðumda beni gençleþtirdiðine inandýðým çiçeklerimi elleriyle koparan insanlar beni yalnýzlýða mahkum ettikleri için bu kadar yaþlandým. Ne gariptir ki, artýk hiçbir þeyim olmamasýna raðmen, yine beni paylaþamýyorlar. Paylaþamadýklarý gibi, düþman gördükleri, kendi yaratýlýþýyla bir olan arkadaþlarýný öldürüp ,sonra her gün canýmýn acýdýðýný bildikleri halde “ yok et” diyerek onlarý içimde saklamaya beni mecbur etmelerinin yaný sýra, suçlarýna beni ortak etmekten çekinmiyorlar. Ýþin ilginci benden gelip bana döneceklerine inanan bu insanlar, benden geldikleri gibi bana dönmüyor. Cömertçe onlarýn besin ihtiyacýný saðlayan ,evlerini baþýmýn üstünde taþýyan,yere sýký bassýnlar diye sýrtýmý aþýndýran bana hiç benzemiyorlar. Ýþte ben bu yüzden keyifsizim, yaþlýyým ve çok yorgunum.
     Güneþ üzülür bu duruma ama diyecek söz bulamaz artýk. Haklýsýn der. Tekrar insanlara döner ,bir ara berfine bakar ,ardýndan eski dostu topraða gözü kayar. Sonra da her gece silah sesleriyle irkildiði daðlarýn arkasýnda bir türlü uyuyamadýðý evine birkaç saatliðine geri döner.
     Dargýndýr bize güneþ. Çünkü kýymetini bilmediðimiz topraklarda amaçsýzca yaþayýp , soluduðumuz havayý sorumsuzca kirletip ,güneþi bile kendimize küstürmeyi baþarabildiðimize göre, kazandýklarýmýz kaybettiklerimizin yanýnda hiç kalýyor. Sorulmasý gereken asýl soru þu aslýnda”Güneþi gördüðümüze mi sevinelim ,yoksa güneþin bizi görmek istemediðine mi üzülelim?”