Yaðmura teslim oldum dün akþam üzeri…
Göklerden tane tane, yeryüzüne kavuþmak için acele ede ede damlalar inerken, düþüncelerim de aklýmýn en derinlerinden kalbimin en yüzeyine inmek için yarýþ içindeydi adeta…

Seni ne kadar özlediðimi düþündüm, ne kadardýr göremediðimi… Seni bunca merak ederken, rüyalarýmda nedenini bilmediðim mutsuzluklarýný görürken içimin burkulduðunu ve kimi geceler ya birlikte olsaydýklý düþüncelerin öznesi olduðunda baþýma gelebilecekleri… Evet, biz çok mutlu olurduk. Senin de söylediðin o buz gibi kasým gününde, gözlerinden yaþlar dilinden kelimeler akarken çok güzel söylediðin gibi, biz çok mutlu olurduk…

Belki senden, belki de benden nedensizliklerimizden þimdi apayrý þehirlerin ayrý hüzünlerinde kayboluþumuz. Seni özledim evet, zaman zaman sözcüklerini gördüðümde içimde çýrpýnan kelebeði de özledim. Nicedir çok yalnýzým ve nicedir yazmadým biliyor musun?

Halen seninle sevdiðimiz þeyleri yaparken içimde beliren çocuðu buluyorum kimi zaman. Yaþanan o kadar kýsa birkaç ayken, nedir seni bu kadar deðerlendiren? Ya da nedir gururumu karþýma alacak, seni incitecek kadar büyük bir kararlýlýkla çekip gitmeyi tercih etmem?

Ben seni düþündüm dün akþam üzeri.
Sen bilmesen de ben düþündüm. Adýný andým. Dostane bir duyguydu içimde beliren. Eski ve ansýzýn kaybedilen bir dosta beslenen o derin özlem… “Aþk” diyorlarmýþ adýna çok sonradan öðrendim. Aþký seninle buldum, seninle kaybettim.

Beni soracak olursan, iyiyim.

Bazen adýnýn geçtiði dost ortamlarýnda dalýp gitmeler dýþýnda, derdime derman olmak için yýllarýn bilgisinin tortulandýðý gözleriyle beni süzen o bilgine anlatýrken gözyaþlarýmý tutamamam dýþýnda, zaman zaman bir boþlukta, kanadý yokmuþ gibi çýrpýnýp boþluðun dibine doðru gittikçe yaklaþan o kuþu içimde taþýmam dýþýnda, gecelere hala karþý koyamayýþým, eski satýrlarý okurken uzaklara bakýþým, bu þehirde yaþamak ve hala burada olmak dýþýnda, ben iyiyim aslýnda.

Sadece zaman zaman düþünmelerdeyim senin düþüncelerini.
Anýlarýnýn aklýnda ve kalbinde yer edip etmediðini, benim seni düþündüðüm gibi beni düþünüp düþünmediðini, merak edip etmediðini…

Bu þehir özledi seni ben deðil aslýnda.
Ne bir anlamý kaldý bu þehrin en yüksek tepesinin, ne de o eski þenliklerin. Bir daha asla uðramadýðým renklerin adasý da zaman içinde yitip gitmekte. Ýçimden bir þeyler þu aralar yüreðine gidip gelmekte. Bunca merak içindeysem sana karþý, boþa olmamalý diyorum… Mutluluðunu, mutsuzluðunu, içinde yaþattýklarýný bilmek için biraz olsun bilebilmek için neler verirdim bir bilsen…

Zamanla birlikte yavaþça dehlizlere sürüklendiðim, kar beyazý bir yoldayým ben.
Belirsizlikleri hala seviyorum. Mutluyum ama… Yüzüm gülüyor, an be an hüzünlenip kendime dalýyorsam eðer, bilirsin beni içimden taþanlardandýr.

Þimdi yaðmur var bu kentte… Senin yaþadýðýn kentin çok çok ötesinde. Griye karýþmýþ bulutlara karýþacak ikinci mektubumu yazýyorum sana. Bunca zaman cesaret edip, binlerce kez baþlayýp yarým býraktýðým halde aslýnda. Geç mi oldu yoksa, ayýp mý ettim bulutlara… Senin yüreðinden taþanlarý izliyorum zaman zaman. Yüzümde oluþan bir tebessümle, o derin, vakur, sözcükleri birbirinden ayýrýp tane tane ifade ediþini izliyorum. Özlüyorum. Yorumlar yapabilmek, sana anlattýkça anlatabilmek, sana katýldýðýmý söyleyebilmek istiyorum. Ben çok zamandýr aslýnda, içimde sen yaptýðým beni özlüyorum…

Teþekkürler en kuzeydeki en gri bulut.
Sana karýþsýn bu kendi içinde anlamsýz mektup.
Ve sen bir yaðmur olgunlaþtýrýp kendinde, her sözcüðü tek damla yaðmura dönüþtür uzaktaki o þehirde… Yeþiller yanýnda olsun, griler gerinde…

Ýçimde aslýnda öyle bir þey var ki, bulamayacaðým ve ömrüm boyu taþýyacaðým en derinde…