her zamanki gibi vakitsiz gittin yine
beni tesellisiz býrakarak
öyle bir gittin ki avucumun içinden
bakakaldým biçare
ve adýný gitmek koydum senin
artýk ne zaman kapýmdan girsen içeri
gidiþini beklerdim (didiþerek çýkýþýnla)
öyle ya da öyle bir þey iþte
gözlerinin derinliðine bakýþým buruþmuþ
kenara atýlmýþ bir yorgan þiltesi haline getirirdi beni
benim kapýlarým kapanýrdý gözlerinde
seninkiler ardýna kadar açýktý sana
ama ben görmezdim farkýndaydým
hiç bilmeyecektim hangi deryalara açýldýðýný
bensiz de olsa deryalarýna gitmekti adýn
kaybolmadým
çünkü seni aramak beni bulmaktý
her defasýnda kendi masumiyetimi keþfederdim
sözlerinde sözlerinin serinletici sýcaklýðýnda
hayat gitmekten ibaretti
ardýna hiç bakmadan dönüp bir kez bile
sanýrým en acýmasýz yaný susmaktý giderken
bana söyleyecek hiçbir þey kalmazdý
beklemeyi sevecektim acý dolu günahlarla
ya da beklemeyi severken hiç beklemeyecektim
ne vakit seni beklesem
en çok o zaman severdim beklemeyi
sevmeyi ise beklemeyi hiç sevmezdim

sen dönmemecesine hiç gitmedin içimden
her gidiþinle bir parça ekledin yüreðime
seninle sevdim eski aþklarýmdaki nefretleri
nefret etmeyi sende unuttum

adýna gitmek demek adýnla gitmek
memleketimin mis kokulu bahar havasýna
seni taþýdým sensiz karþýlýksýz
her yer memleketimdi topraðýna dokunduðum
sen her yerdin
bana ait hiçbir yanýn yoktu giderken
gelirken de öyleydi çünkü
gelmek kadar yakýndý gitmelerin
ya gözlerin müptelasý olduðum gözlerin
suskunluðun gösteriþsiz manasýydý
en temizi susmaktý
gözlerinde susamaktý aþka