Çýkagelmek çok kolay bir eylemdi. Çýktýn geldin. Gelmeni beklemiþ miydim, dilemiþ miydim, özümde özünü duyumsamýþ mýydým; anýmsayamýyorum… En parlak gökyüzünü koymak isterdim avuçlarýna ama dünyanýn elleri kirleneli çok olmuþ. Maviliði olmayan bir caðda, mavi bir sevdaya sürükledin ömrümün yýðýnak altýnda kalan her anýsýný. Oysa büyük bir palavraydý benim için aþk. Öyle ya yapýlmasý gereken o kadar çok dünyalýk telaþým vardý ki, aþk dünyalýk bir yaþanmýþlýk deðildi bana kalýrsa.

Beklenmedik bir bahardý, çýktýn geldin. Önce düþüncelerimde yer buldu düþüncelerin. Öncelerin birde sonrasý oluyordu ve buna yaþam diyordu, “ Eee gördük geçirdik…” cümlesini kuracak kadar hayatta kalmýþ olanlar… Sonrasý mý; her gecen gün kördüðüm olan bir duygu fýrtýnasý, mevsimlerin artýk bahar olmayýþý… Daha sonrasý, üþümüþlüðüm… Daha da sonrasý; uyuyup uyandýðým gün devinimleri arasýnda “Seni seviyorum!” cümlesinin “Ýyi geceler!” ile ayný anlamý taþýmaya baþladýðý bir alýþkanlýða dönüþmesi. Üþümüþlüðüm…

Olasýlýk hesaplarýný oldu olasý sevmeyen zihnimde tüm olasýlýklarý sýralarken, gidiþinin hesaplarýný yaparak zihnimde duyduðum kavurucu bir acý ile yaþamaya çalýþmaktý; aþkýmýza, sana ve kendime ettiðim ilk ihanet... Acaba bunu hesaplayabilir miydi matematik dehalarý? Beynimizin ne kadarý aþký sorguluyor, aþký kurguluyor, bizi karanlýk bir kuyuya itip yankýlanan kendi sesimizden korkmamýzý saðlýyor? Aklýmýzýn hangi bölümü ile sever, aniden çýka gelir, aþka rehin ve rehineler alýr, sonra hangi býkkýnlýk ile terk ederdik o cennet bahçesini. Ama aþkýn matematikte bir karþýlýðý yoktu ve ben olasýlýklar ile zihnimi bulandýrýp aþkýmýza ihanet ederken bile olasýlýk hesaplarýný sevmiyordum.

Üstelik, hangi sevdaya yakýþýrdý ki olasýlýklar üzerine kurduðun beklentiler ile aþký zehirlemek. Yakýþmadý. Zehirlenmiþ ruhumda kahredici bir yangýn engel olamadýðým bir þekilde karýn boþluðundan tüm bedenime doðru yayýldý. Ýnsan kendi sevdasýnýn hýrsýzý olur mu? Ben sevdamdan çaldým, sevdamýzdan… Bir bahar günü gelmiþliðini unuttum. Yaþanmýþlýðýn griye boyadýðý avuçlarýma mavi bir gök býraktýðýný unuttum. Ben artýk bir sevdayý çalmýþ olmanýn utancýyla nefes alýyorum. Aþkýmýzdan, senden, kendimden utanýyorum. Üþüyorum…

Ama bilesin ki, avuçlarýma armaðan ettiðin mavi göðünü kirletmemek için ellerimi hiç açmadým.

Sen benim düþüncelerimde yer buldun önce. Bu önemli bir eylemdir insan için. Birinin düþüncelerine düþmek önemlidir vesselam. Ýki insan arasýna düþünce düþmeye görsün, düþ sýzmaya baþlar iki insanýn arasýnda. Birinin düþlerine dahi sadakatle baðlý olmak… Bu haz duygusuyla kaç insan nasiplenmiþtir. Ben sevdamýzýn ellerini hiç kirletmedim. Belki aþkýmýzý zehirledim. Belki üþüdüm. Ýncindim de biraz; ama avuçlarýma armaðan ettiðin maviliði içimde büyüyen bu zehirli aþka panzehir olsun diye hediye ettim.

Maviliði olmayan bir caðda, mavi bir sevdaya sürükledin ömrümün yýðýnak altýnda kalan her anýsýný. Oysa büyük bir palavraydý benim için aþk. Öyle ya yapýlmasý gereken o kadar çok dünyalýk telaþým vardý ki, aþk dünyalýk bir yaþanmýþlýk deðildi bana kalýrsa. Ama yaþattýn. Matematik dehalarýnýn hesaplayamadýðý ise karýn boþluðu ile kalp arasýnda ki o kýsa yolun renginin deðiþebileceðiydi. Ýþte þimdi içim kirletilmemiþ bir gök mavisiydi…

Zühre Meryem Kaya