Karanlýðýný yaþýyan ürkek yalnýzLýðýmý bulmaný beklemekten yoruldum...
Sonbaharýný yaþýyan bir aðaç misali rüzgarda savrulmaktanda býktým...
Geleceðini bilip gelmediðini görünce hayal kýrýklýklarý yaþamaktanda sýkýldým...
Sen sandýðým kiþilerin sen olmadýðýný anladýðýmda hayallerimin kýrýklarýný toplamanýn acýsýný da yaþadým
Herkes için doðru bir insan vardýr ya... Sen de benim doðrumsun ama yoksun...
Hiç gelmedin ama geleceksin
Son yapraðýmýnda kopup gitmesine izin vermeyeceksin
Korkmayacak artýk yalnýzlýðým karanlýk sokaklardan
Süzülmeyecek yaþlar nemli gözlerden
Çünkü sen doðru kiþi olarak ellerimden tutacaksýn
Boþ sözler vermeyeceksin bana, sen sandýklarýmýn yaptýklarý gibi
Kendilerinin bile inanmadýðý bahaneleri vardý onlarýn gidiþlerinde
Ama biliyorum sen geliceksin ve hiç gitmeyeceksin...
Geliþini bekliyorum büyük umutlarda
Sensiz, sessiz ve simsiyah sokaklarda
Köþe baþlarýnda yanlýþlarým sen sandýðým hatalarým olsada
Daha kaç sokakta sensiz yürüyeceðimi bilmesemde
Yeni köþelerde yeni hatalarýn beni beklediðini biliyorum artýk
Yokluðunda yaþadýðým hayat deneyimlerimin ön sezgileri bunlar
Ve en büyük hissimde hayat denilen þu dünyada gelip hiç gitmeyeceðin...