sonbaharýn sonuydu dem tutarken aþk
kasýmda aþk baþkadýr tadýnda
ve bir kardelen gibi kafa tutarcasýna kýþa,dolu dizgin baþlamýþtý
ellerinle doðurduðum,yüreklerimizde emekledi usulaca
sonra koþtu,dizginlerinden boþalmýþcasýna dört nala
her nal vuruþu aþkýn,bahar tadýnda
bir tay gibi
düþe kalka
ama cesaret diretendi
bütün sözler verilmiþ,bütün yeminler edilmiþti
yýldýzlarýn altýnda,kadehlerden içtik bedenlerimizi
kapalý perdelerin ardýndaki huzur
hüznün koynunda gün ýþýðýmdý gözlerin,tenin
yüreðin...
ruhun,sabýrla beklemeyi de öðretti
adanýp hiç olmayý da
yeniden doðmayý da
sonra derin çatlaklarýyla yaza döndü mevsim
susuz kalan toprak ayrýlýr gibi apayrýldýk
kuruduk
kurudukça çatladý dudaklar,eller,yüzler
ve hiç bir sen damlasý dindiremedi
kana kana içmek istedim olmadý
kanaya kanaya içemedik sonra
kaç derenin suyunu yuttuk geçtiðimiz okyanuslarý sayarken?
kaç yorgan alevi tattý pirelerin gazabýnda?
yokuþa sürdün mü aþký birkez
düþer,incinir,sen sürsen de o gitmez
nefesi kesilen bir aþksa eðer suni tenefüs fayda etmez