Kalemin çizmek istemediði
bir yerde duruyorum.
Aðzýmda yer yer cam kýrýklarý.
Ne kuþku götürmez biçimde inandýðým masallarýn kahramanlarý,
ne bir sevda uðruna kül ettiðim þehrin sokaklarý,
anlamlý geliyor.
Çoktan unutuldum.
Bir kayboluþun kucaðýnda
tadý bozuk anýlarýn zehirlediði aklým,
kýsýlmýþ gözlerim var.
Ve hiçbir þeyi var edemeyen beceriksiz ellerim,
kayýp bir nefese doðru uzanýrken,
dibi bulamadan,
durmadan düþtüðüm rüyalar
gibi anlar.
Son kez diyerek
yeniden baþladýðým
yürüyüþ kararlarý sayýyorum.
Acý sana caným feda!
Acý sana caným feda!
Vazgeçmenin bu kadar zor olduðunu,
umutsuzluðun en koyusunda
bu kadar inatçý,
kör bir umut olduðunu,
bilmezdim.