BU SONBAHAR

     
Nasýl da benzedik birbirimize; boynumuz bükük, ferimiz sönük, rengimiz soluk... Geçmiþi nasýl da yüklenmiþiz sýrtýmýza; kamburumuz çýkmýþ, yüzümüz yere yakýn, yorgun.... Direncimiz, pamuk ipliði; incelmiþ iyice, koptu kopacak.
Yine de bir mucize beklentisiyle, yüreðimizde sönmeye yüztutmuþ koru nasýl da üflüyoruz, týknefes.... Yanacaðýmýzý bile bile nasýl da atmýþýz kendimizi ateþe, çýrpýnýp duruyoruz pervane misali..
     ‘Meçhul Denizi’ne yelken açmýþýz
Fýrtýna pusuda.
Korktuðumuz baþýmýzda.
Batacaðýz
Biliyorsun deðil mi?

Gözümüz kararmýþ çaresizlikten...

Olmayacak dualar, gerçekleþmeyecek rüyalarla kandýrýyoruz kendimizi.
Ama yine de bir alev.....
Bir ýþýk....
Bir nefes....
Hani, olur ya....
Belki....
Hý?
Bir umut iþte.
Ne kadarcýk kalmýþsa....

Umut, fakirin ekmeði...
Zamansýzlýk, yoksulluðun en beteri..
Kýrýntýsýzlýk
Korkunç....

Diþinin kovuðundaki kurtarýr mý seni?

ASLINDA ÖLMEM LAZIM. ZATEN YAÞADIÐIMA DA YAÞAMAK DENMEZ YA. BÜTÜN GÜN KOY KURU KAFANI KUCAÐINA, HA BABAM DÜÞÜN DUR TA AKLININ ERDÝÐÝNDEN BU YANA.
BÝR BAÞIMA.....
O NE ÖYLE!

HERÞEY GELMÝYOR AKLIMA. MESELA ÝLKOKULA BAÞLADIÐIM GÜNÜ BÝR TÜRLÜ GÖZÜMÜN ÖNÜNE GETÝREMÝYORUM. AMA ÝLK AÞKIM DÜN GÝBÝ... BENÝ EN YAKIN ARKADAÞIMLA ALDATIP GÝDÝÞÝ..
NASIL DA AÐLAMIÞTIM!
NE YAPIYOR ACABA?
BELKÝ O DA....

GÜZEL ÞEYLER HATIRLAYAMIYORUM NEDENSE. HEP ACILAR, ÜZÜNTÜLER, AYRILIKLAR, GÝDÝÞLER AMA ÝLLE DE ÖLÜMLER! ÝLLE DE ÖLENLER!
KORKU BU, BÝLÝYORUM, KORKU.
AKRANIM HERKES ÇOKTAN VARDI VARACAÐI YERE. ARKASINA SAKLANIP SIRAMI SAVACAÐIM KÝMSE KALMADI.
ZAMAN DA.
KALAKALDIM ORTA YERDE.
YAPAYALNIZ.
KORKUYORUM.


Ne oldu bize böyle? Iþýl ýþýldýk, cývýl cývýl, rengarenk. Neþe saçardýk her yana, þarkýlar söylerdik, yýldýzlarý seyrederdik hayran hayran, yürek dolusu gülerdik kahkahalarla. Her hücremizle dolu dolu yaþardýk tüm duygularý. Coþkuyduk, hayattýk.
Ne oldu bize? Ne oldu?
Yapayalnýzýz þimdi, bunaltýcý kalabalýkta.

     

KÝM BU KADIN? SAÇLARI KÝRLÝ PAMUK, GÖZLERÝ KÖR KUYU.... YÜZÜNDEKÝ ÇÝZGÝLER FAY HATTINCA DERÝN, KORKUNÇ SARSINTILARLA; KÝMÝ NEHÝR, KÝMÝ DERE OLMUÞ ZAMANLA, KIVRIM KIVRIM.... GÖZYAÞLARI ÇAÐLAYAN, GÜRÜL GÜRÜL....
BU EROZYON EKSÝLTTÝ BENÝ....
TÜKETTÝ.....
ÜÞÜYOR ÝÇÝM...
TÝTRÝYORUM.

ELLERÝM, BEDENÝM?
ACILARLA ERÝRKEN DAMLA DAMLA,
BAÞKALARINA CAN VEREN, KAN OLAN,
ONLAR CANLANDIKÇA KURUYUP ÖLEN?
YOK ARTIK KÝMSEYE VERECEK BÝR ÞEYÝM...
ÝSKELETÝM ÝLÝKSÝZ....
YARAMAZ ÝÞÝNÝZE...
ARTIK
BENÝM DE.....

ÖLMEDEN..
ÇÖP POÞETÝ...
SAVRULUP ATILASI....



“Hayýr” demeyi hiç bilmedin, öðrenemedin bir türlü... Baþkalarý için yaþadýn kendinden geçercesine.... Geçtin de....
Bu günlerin geleceði hiç aklýna gelmedi, deðil mi? Herkesin birer birer býrakýp gideceði zaman hiç olmayacak, asla ve asla yaþanmayacak sandýn. Öyle mi?
Yo, hayýr! Biliyordun aslýnda, gün gibi görüyordun ya.... Kendini kandýrdýn sen, bile bile kendini aldattýn. Þimdi bunun sonuçlarýna katlanmalýsýn. Sen istedin. “Onlar iyi olsun, benim ne önemim var?” dedin. “Onlar güldükçe benim yüreðim kahkahalar atýyor” dedin.
Yalandý! Yalan!
Senin o kahkaha dediðin þey, sadece buruk bir gülümsemeydi; içinde yaþanmýþ, yaþanacak ne varsa barýndýran.
Bildin, bildirmedin...
Kendine....

Ah pamuk kalplim, ah!
Sen gerçeksin!
Ve herþey.

Ve herþey öylesine boþ
Öylesine acý ki!.

Söyle bana,
Küçücük bir ýþýk da mý kalmadý derinlerde?


YÜREÐÝM?
ORADAN ORAYA ATIYOR KENDÝNÝ, DUVARLARA ÇARPIYOR, TEKME YUMRUK VURUYOR BÖÐRÜME BÖÐRÜME; PARÇALANMAK ÝSTÝYOR SANKÝ....
PERÝÞANLIK....
AMA SANKÝ YÝNE DE.... BAZEN... BÝNDE BÝR... BÝRÞEYLER.... ÇOOOK, ÇOK UZAKTAN BÝRÞEYLER KIMIL KIMIL....
UMUT MU?
HÂLÂ MI?
AH, SAHÝ MÝ?

DÝNLÝYORUM...
‘BELKÝ’ DÝYOR, ‘BÝR BAÞINASIN AMA BÝR DE ÞÖYLE DÜÞÜN; MEYDAN SANA KALDI. ÝÇÝNDE KALAN NE VARSA YAP ÝÞTE! DAHA NE? HEM KÝM BÝLEBÝLÝR KÝ SONA KAÇ KALDIÐINI? GEZ, TOZ, EÐLEN. AÇ KARDEÞÝNE BÝR TELEFON, GÖNDERSÝN BÝLETÝNÝ, BAS GÝT AMERÝKA’YA; BÝR DEÐÝÞÝKLÝK OLUR. “ÇOK UZAK, GÝDÝP DE DÖNMEMEK VAR” DERSEN, OTUR OTURDUÐUN YERDE SEN DE O ZAMAN. DÜÞEN YAPRAKLARI SAY PENCERENDEN. HER DÜÞEN YAPRAK, GÝDEN BÝR GÜNÜN OLSUN MESELA; AÐAÇTA KALAN, GÜNÜNE GÜN EKLESÝN. TOPLA, ÇIKART, BÖL, ÇARP; HESAPLA BAKALIM NE KALMIÞ... OYNA YANÝ, ANLADIN MI, DALGANI GEÇ.’

BU YAÞTA UMUTLAR DA BÝR TUHAF OLUYOR.
GEVEZE BUNAK!


Onun gidiþinden beri izliyorum seni, farkýnda bile deðilsin. Bendeki seni hiç bilmedin, bilmiyorsun. Ama yakýnda....
Keþke uzakta olsa ama.....
Çok yakýnda......
     


GÝTMEK ÝSTÝYORUM ARTIK... SON YAPRAÐIN DÜÞÜÞÜNÜ BEKLÝYORUM UMUTLA... DALINA TUTUNMA ÇABASINDA, BOYNU BÜKÜK YAPRAKLARI SAYIYORUM BÝR BÝR, DÜÞENLERÝ TOPLUYORUM TEK TEK; HESAPLIYOR KÝTAPLIYORUM; ÝÞÝN ÝÇÝNDEN ÇIKAMIYORUM. KAFAM KARIÞIYOR HEPTEN.
YASTIK KILIFI DÝKTÝM, ALLI YEÞÝLLÝ. TOPRAÐA DÜÞEN KAYIP GÜNLERÝMÝ DOLDURUYORUM ÝÇÝNE. SON YAPRAK DA DÜÞÜNCE SIKI SIKI DÝKÝP KAPATACAÐIM KENARINI. BELKÝ ANNEMDEN KALAN EPRÝMÝÞ DANTELÝ DE GEÇÝRÝRÝM ÝKÝ YANINA.
O GÜN GELDÝÐÝNDE YORGUN BAÞIMI KOYACAÐIM HAYATIMA, YAPRAKLARDA SON GÜNLERÝMÝ KOKLAYACAÐIM. SON BÝR NEFES, ÞÖYLE CÝÐER DOLUSU....
VE SONRA.....
VE SONRA?
KÝM BÝLEBÝLÝR KÝ?


Seni ilk gördüðümde nisan baþlarýydý. Çiçeklere su veriyordun gülümseyerek. Dudaklarýn kýpýr kýpýrdý, onlara güzel þeyler söylüyordun. Uzaktaydým, duymuyordum ama balkonunu dolduran renk renk saksýlardaki çoðu daha çiçeðe durmamýþ türlü çeþit yapraklara kadife sesinle sevgi sözcükleri fýsýldadýðýný, þarkýlar mýrýldandýðýný biliyordum.
O içerideydi.

Sabah kahvenizi içiþinizi izledim her gün.
Salon penceresinin önündeki hardal rengi iki berjer koltukla aradaki sehpa nedense içimi acýttý hep. Karþýndaki olmak istedim.
Ya da balkonunda bir saksý,
Saksýda yaprak....
Bir yaprak...
Tek.
Onu kýskandým, çiçeklerini, kedini.. Sana yakýn olan, sevdiðin, seni seven herkesi, elinin deðdiði, gözünün gördüðü her þeyi kýskandým. Ayýkladýðýn maydanozu, devþirdiðin çamaþýrý, kestiðin týrnaðý, içtiðin o zehir zýkkým ilacý......
Beni sevmeni istedim, hiç durmadan ne çok sevdiðini söylemeni, okþamaný, öpmeni, her an seninle olmayý nasýl da istedim.
Kaçmak isterken.....
Uzaklaþmam gerekirken.....

Biliyordum.....
Kaderimizin bir olduðunu biliyordum...
Senden vazgeçemiyordum....

Ýmkânsýzý istediðimi biliyordum.
Razý olmak zorundaydým kalmaya.
Seni her gün görebilmenin sevinciyle yetinmeye....
Daðýttýðýn sevginin yansýmasýna, sözcüklerinin yankýsýna sýðýnmaya....
Düþten mutluluða....
Kaderime.

     
FÝNCANDA UNUTULUP SOÐUMUÞ, BAYAT SALLAMA ÇAY TADINDA YAÞIYORUM ARTIK; NE DEMÝ DEM, NE TADI TAT.... KATACAK ÞEKER DE YOK, KALMADI; TATLANDIRICILARI BÝLE ALDI GÖTÜRDÜ GÝDERKEN. BÝR TUTAMCIK ÞEKERÝM VARDI YA, O DA PARMAKLARIMIN ARASINDAN KAYIVERDÝ. TUTAMADIM.


Kedinin ölüþünü gördüm, biliyor musun. Gördüm ama kazýk kesildim, bir þey yapamadým, kahroldum. Titredim, çýrpýndým olduðum yerde onunla birlikte.... Gözü hep balkondaydý, seni görmekti tek arzusu; biliyordu sonda olduðunu. Canýnýn acýsýný bastýrdý sana olan sevgisi, canhýraþ bir gayretle baðýrmak, seni çaðýrmak istedi; olmadý.
Cýlýz bir yalvarýþ.....
Gözlerinde düþ kýrýklýðý....
Çýrpýndý, çýrpýndý
Gitti.
Sanýrým mutfaktaydýn o sýrada, ona ciðer haþlýyordun. Yüreðim aðzýmda seni bekledim. Seslendiðini duydum sonra, “Þekeriiim! Þekerim neredesin? Hadi, maman hazýr.”
Evin içinde önce “gene nerelere saklandýn?” diyerek telaþsýz dolaþtýðýný, sonra panik içinde her girintiye, kuytuya, dolap içlerine bile baktýðýný görür gibiydim. Koþarak balkona çýktýðýnda damarlarým çekildi, içimden bir þeyler koptu kanýrtarak.
Saksýlarýn arasýnda dolaþtý gözlerin. Ellerin parmaklýða yapýþtý. Sallandýn, sallandýn.
“Hayýýýýr!”
Tekir yumaðý, yeni doðmuþ bir bebek gibi kucaðýna alarak þefkatle ve inanýlmaz yoðun sevginle öpe koklaya, hýçkýra hýçkýra aðladýðýný gördüm en son. Daha fazla bakamadým, dayanamadým. Þekerim’in gidiþiyle son ýþýðýnýn da titreyerek yok olmaya yüztuttuðunu en az kendimi bildiðim gibi biliyordum.
Haþladýðýn ciðerleri sokak kedilerine daðýttýn helva niyetine.
Bitik, periþan.


CAN YOLDAÞIMDI, ARKADAÞIMDI, SIRDAÞIMDI, ANAM, BABAM, SEVGÝLÝM, HATTA BÝR TÜRLÜ OLMAYAN ÇOCUÐUM, HAYALÝMDEKÝ TORUNUM, YÝTÝRDÝKLERÝM, BEKLEDÝKLERÝM, ÖZLEDÝKLERÝM; HER ÞEYÝMDÝ O BENÝM. ÞEKERÝM!
KEMAL BEY’ÝN ANÝ ÖLÜMÜYLE BOÞ ÇUVALA DÖNMÜÞTÜ ÝÇÝM. YOKLUÐUNA DAYANAMAM DÝYORDUM YA, ÞEKERÝM’E DAYANDIM; YÜKLENDÝ BENÝ BÝR AVUÇCUK HALÝYLE. TAÞIDI ÖLENE DEK. MÝNÝCÝÐÝM.... BEBEÐÝM....
O DA BIRAKIP GÝTTÝ BENÝ... ANÝDEN.... KEMAL’LE SÖZLEÞMÝÞ GÝBÝ, HÝÇ BEKLENMEDÝK ZAMANDA.
HÝÇ MÝ DÜÞÜNMEDÝLER GÝDERKEN? BÝR BAÞIMA, ÞAÞKIN KALAKALACAÐIM HÝÇ MÝ AKILLARINA GELMEDÝ?
ÝSTEMEDÝLER KÝ... GÝTMEYÝ ONLAR ÝSTEMEDÝ KÝ! SORGUSUZ SUALSÝZ ALINDILAR BENDEN... NE OLDUÐUNU ANLAYAMADAN... BÝRDEN.
ONLAR, BENDEN ÞAÞKIN...

GÝTTÝLER.....
BEN NÝYE HÂLÂ BURADAYIM?

Yalnýzlýk zordur, bilirim. Hiçliktir gidenden sonra yaþananlar. Yok olmak istersin, olamazsýn. Yitersin varlýðýnýn içinde, bilirim.


YASTIÐIM, SON YAPRAÐI BEKLEMEDE...


Yaðmur baþladý çisil çisil.
Býrak artýk yerden geçip giden günleri toplamayý. Görmüyor musun, bir ben kaldým çýrpýnan aðaçta. Birazdan þiddetlenecek yaðmur ve ben de düþeceðim.
Oh! Bakma bana öyle, bakma! Canýmý acýtýyorsun! Gözlerindeki umut dolu umutsuzluða dayanabilir miyim sanýyorsun? Ayrýlýk ve kavuþma nasýl birbirinden bunca ýrak ve nasýl bu kadar içiçe olabilir? Bakma bana öyle, aðlatýyorsun.
Bak, yaðmur bizi gözlüyor.... Artmadan, beni kopartýp topraða katmadan gel, uzat ellerini.
Topraktan alma beni. Býrak, avuçlarýna düþeyim.
Haydi, gel......
Kaderimiz bir, biliyorsun.


SEN MÝYDÝN? SEN MÝYDÝN BENÝ BEKLEYEN?
GELDÝM BAK...
AÇTIM ELLERÝMÝ KURU DALINA. KORKMA, BIRAK KENDÝNÝ AVUÇLARIMA.
KAVUÞMA ZAMANIDIR, HAYDÝ GEL....
KADERÝMÝZ BÝR, BÝLÝYORSUN.
BU SONBAHAR
ÝKÝMÝZ DE DÜÞECEÐÝZ TOPRAÐA.

Bu sonbahar
Düþeceðiz ikimiz de topraða.

T u T U n b a N A. . . .
S a r ý L S I m S I K I. . . .
G Ý T m e z A M A n ý . . . .