Bu gündüzü gelmeyen gece bitmeli artýk.
Bu yara kapanmalý.
Huzur bana gelmediði her gün için özür dilemeli benden.
Soru iþaretlerimin katiliyim.

Ýyi dileklerimi karantinaya almýþlar, haberim yok.
Güneþi kapatmayýn, bizde önümüzü görelim.
Çok yordu bu hayat beni, yaþam molasýna ihtiyacým var yoksa boðulacaðým.

Oysa mutluluk için tüm formaliteleri yapmýþken nerden esti bu rüzgâr?
Alýþtým artýk!
Yine güzel dediðim hayallerim beni katletmekte neticede
“Ýyi olanlar hep kazanýr.”
Ben hiç iyi olmayý hak etmedim,
fakat hayat da iyilik yapýlmayý hak etmedi.
Bu bana oynadýðý son oyun olsun lütfen.
Sonunu bilmeden girdiðim, “Acaba çýkabilecek miyim?”dediðim kaçýncý labirent bilmiyorum.

Eðer bu oyunu da kaybedersem oynayanlarý izleyeceðim; mutlu olmaya çalýþan kendini kandýranlarý. Hepiniz mi ayný anda sýrtýnýzý döndünüz bana?
Peki.
Öyleyse bende ay aþýðýný deðil ay ýþýðýný tercih ederim.

Güneþ, gündüzü, Ay ise; geceyi göremeyenleri aydýnlatýr.
Gündüzü ancak körler göremez.
Kalbini sürekli güneþe doðru tut, ama dikkat et kurumasýn.
Gece görmek zordur.
Bazen yarým ay olur,
bazen de hilal.
Ýkisi de aydýnlatýr, ama unutma ki ayda güneþten aldýðý ýþýðý yansýtýr…



(Nefes alacak küçük bir deliðe ihtiyacým var fazla nefesimi tutamam…)