Hayat Týklarýn Toplamý

Bir Sabah…

Ayaza kesen bir rüzgarýn yüzüme musallat olduðu bir sabah…

Merdiven… Geniþ basamaklý merdiven... Ýniyorum tek tek…Týk týk … Topuk sesim delecekken kulaðýmý yetiþiyor imdadýma Farid Farjad. Ruhum sýkýþýyor kemanýn tellerine bu kez de -onun melodileri hep böyle yapmaz mý sanki - Ýlerliyorum. Her sabahki , yaþamýn aðýrlýyla aðýrlaþmýþ insanlarýn taþýyýcýsý, yorgun otobüs; beni alýp götürecek. Ben de aðýrlýðýmý býrakacaðým koltuklarýna birazdan.

Týk týk… Týk týk… Gözlerim çivilenmiþken adýmlarýma Farid coþtu nedense. Söktüm bakýþlarýmýn çivisini adýmlarýmdan. Sökmez olaydým! Bu kez bakýþlarým deðil, ben çivilendim olduðum yere. Acaba Farid yine büyüledi de beni, hayal mi görüyorum. Bir çift göz… Bütün hayatý yutmuþ bir çift göz… Beni de yutacak sandým. Ýrkildim. Duruyor öylece. Kýpýrdamýyor. Ah kýpýrdasa neler olacak ama kýpýrdayamýyor. O kýpýrtýsýz ama insanlar kýmýl kýmýl ve sanki o yokmuþ gibi geçiyorlar saðýndan solundan. Saniyede onlarca soru koþuþturdu beynimde. Sonra savuþturdum onlarý kafamdan, Farid de sakinleþti. Yaklaþtým gözlere. Týk týk…

Duymadý týklarýmý. Aldýrmadý. Farid coþmalýydýn oysa ki. Yanaþtým saðýna. Eðildim bakýþlarýna. Bu sefer korkmuyorum, yutabilir beni de. Bakmadý. Sesine mi iliþsem acaba?

“ Aferdersiniz ! ”

“ … ”

“ Özür dilerim. ”

“ … ”

Sessizliðiyle kovalýyor beni. Gitmeyeceðim. Durduk ikimiz de. Farid de durdu. Sessizliðe gömdük kelimelerimizi. Bazen sessizlik de iþe yarar deðil mi ? Bekledik. Ne týk týk ne Farid ne de kelime… Bu sessizlik fazla. Baþladý yine Farid ve ekledi o da:

“ Git yanýmdan! ”

Ýki kelime çarptý suratýma. Ayaza kesen rüzgardan daha sertti. Olsun, ben o rüzgara alýþmýþtým. Buna da alýþýrým.

“ Yardýmcý olabilir miyim ? ”

Kafasýný kaldýrdý ve kömür karasý bakýþlarýný göz bebeðime çarparak:

“ Hayýr! ”

( Zaten Farid yine baþlamýþtý hüzün ýslýklarýný çalmaya )

“ Nereye gideceksiniz ? ”

Kýsa bir sessizlikten sonra -keþke sessiz kalsaydým aptal kafam , düþüncesiz , ne diye burnunu sokuyorsun? Bak yine darmadaðýn ettin bir ruhu - yýllardýr damla damla biriken acý, yanaklardan yol alýp çaðlayarak dökülmeye baþladý avuçlarýna .

Avuçladým acýlarla ýslanan ellerini. Kanamaya baþladý ruhum. Farid, susmalýsýn artýk. Susturdum ikisini de. Konuþmadan ilerledik. Benim topuk týk týklarým, onun baston týk týklarý… Bir o týklýyor bir ben. Benim topuk aceleci ama onun baston yýllarýn temkiniyle sakin. Topuklarým da uyum saðladý baston ritmine. Týk týklar götürdü bizi evine. Kapýnýn açýlmasýyla bir ev dolusu yaþanmýþlýk karþýladý koridorda bizi. Evin sessizliðini, en az kendi kadar hayata tanýk olan tahta merdivenlerin gýcýrtýsý bozuyordu sadece. Naftalin kokusuyla sarmaladýðý siyah beyaz fotoðraflarda kendisini bulmamý istedi,gençliðini kanýtlamak istercesine.Kýrýlmýþ fotoðraflardaki yüzde, ince hatlarý arasýnda biriken kýrýþýklýklar eksikti sadece.Dalýp gitti fotoðraftaki yüzlere,sanki her bakýþta yeni baþtan yaþadý fotoðrafa kelepçelenen o aný.O çözülünce fotoðraflarýn kollarýnda ben çay demlemek için yol aldým mutfaða. Yaþanmýþlýklarý silmemek için sanki tutmuþ rafýnda artýk kaplamasý kaybolmaya yüz tutmuþ çaydanlýðý. Elimde iki bardak çayla döndüm yanýna.Donan kelimeler bir yudum sýcak çayla çözülmeye baþladý. Yýllardýr sessizlik ve kimsesizlikle hece hece ördüðü yalnýzlýk hýrkasý sökülmeye baþladý. Yalnýzdý ve yaþlýydý. Hem yalnýzlýk hem yaþlýlýk… Bu kadarý aðýr olmalý. Konuþtu bastonunun ritmiyle týýýýk týýýýk…Dinledim. Bir plak koydu eskilerden. Tanýmadým. Anlattý. Oysa ne çok kiþi varmýþ etrafýnda, ne çok! Yokladý hafýza sandýðýný. Baþladý çýkarmaya tozlanan anýlarý. Anlattýkça neþelendi. Bir anlattý bir neþelendi. Neþesinin doruðunda artýk güvenle ayrýlabilirdim ondan. Teþekkür etti bana. Yalnýzlýðýna ortak olmuþum.

Yavaþ ve sakin adýmlýyorum merdivenleri. Kulaðýmda yine Farid… Yerleþtirdi yüzüme en neþeli gýcýrtýsýný. Bense týklarýma yakýþan bir melodiyle topluyorum þimdi topuklarýmda hayatý.

Nilay Akçay