Bir gülmek vardý gözlerinde...
Hatýrlar mýsýn bilmem...?
Bir fýrtýnaydýk hayatýn yamaçlarýnda...
Bir umut cümbüþü sürüklerdik,
Usanmadan ardýmýzda...

Bilmem anýmsar mýsýn...?
Hayatýn, sadece gri ve tonlarý olmadýðýný
Ýlk kez birlikte anlamýþtýk,
Anlamýþtýk da, aklýmýzdan utanmýþtýk...
Çünkü bir gülmek vardý gözlerinde o zamanlar...
Hayata ve kadere dair olur olmaz teoriler kurardýk
Çünkü biz asla,
Sýradan bir sevdada son bulamazdýk...
Ölümümüz bile ihtiþamlý olmalýydý,
Aðlanacaksa eðer,
Yalnýz ve yalnýz
Yaðmurdan ibret alýnmalýydý...

Diyorum ya;
Bir gülmek vardý gözlerinde...
Bu,
Senden öðrendiðim tek þeydi belki de...
Gariplikler ve tesadüfler,
Kamçýmýzdý bir zamanlar,
Bizi birbirimize iten...
Oysa hepsi birer bahaneydi,
Ellerimizde bütün sýcaklýðýyla tüten...
Aslolan;
Bir gülmek vardý gözlerinde...

Sonra...
Sonra bir gün tekrar griye döndü,
Hayatýn rengi...
Bir þeyler eksikti,
En basiti; ben yoktum kendi hayatýmda...
Göçmüþtüm, göçürülmüþtüm...
Bilmediðim diyarlarda,
Bilmediðim bir suçtan,
Adýný bile duymadýðým,
Bir yalnýzlýða sürgündüm...
Çünkü bir gülmek vardý gözlerinde,
Bir zamanlarda kalan...
Bir de...
Bir de...
Bilmediðim bir ölmek...!