Hayatý seyrediyorum yine köþemde
Bana raðmen, yaþadýklarýma raðmen kayýtsýzca akýp gidiþini seyrediyorum
Zaman durmuyor
Ýnsanlar durmadan sorular soruyor
Yoruluyorum cevap veremiyorum
Issýzlaþýyorum
Tek baþýma kalýyorum
Düþünüyorum hiç durmadan
Arkadan bir þarký eþlik ediyor bana
Her þarký benim için yazýlmýþcasýna acýtýyor canýmý
Sonra yine düþünüyorum. Kendime sorular soruyorum. Cevaplarý olmayan bir yýðýn soru…
Sorular beynimde aðrýlara sebep oluyor
Sonra biri geliyor hayatý izlemem bile yasakmýþcasýna konuþuyor
Baðýrmak istiyorum " yeter " diye ama sesim çýkmýyor
Geçiþtiriyorum
Kimseyi ortak etmek istemiyorum ýssýzlýðýma
Kýrýyorum onlarý, üzüyorum belki de
Ama hayatýn içinde olmak daha da cok acýtýyor canýmý
Hiç birþey yokmuþcasýna gülmek istemiyorum, neden gülmediðimi anlatmakta, anlatýnca boþver denilmesini de..
Zaten boþverebilseydim üzülüyor olmazdým
Yada bilmiyorum belki de haklýlar boþvermeliyim
Dönmeliyim yeniden hayata
Sahtede olsa gülümsemeliyim
Durgunlaþmamalýyým. Yada bahanelerim olmalý.
Kararlar almalýyým. Güvenli olmalýyým.
Sonra en küçük hayal kýrýklýðýnda yeniden baþlamalýyým
Ýstemiyorum artýk tüm bunlarý
Ya mutlu olmalýyým yada bitmeli herþey
Hayat bir þekilde beni uzaklaþtýrmalý kendinden
Benim býrakacak gücüm yok hayatý
Geride býraktýklarýmýn vicdan azablarýyla uðraþmak istemiyorum belki de
Ama hayat býrakmalý beni
Daha fazla ýssýzlaþmamalýyým
YETER!