figânlarýmý
topuktan saçlarýma kadar örtünüp de yatýyorum
her gece yataðýma
ve her sabah
ayak ucuma yaslanmýþ ayrý bir sus’la uyanýyorum;
seviþemeyiþlerimin doðurup da býraktýðý.
her ne kadar görmezden gelsem de sevgilim
her þey gittiðini söylüyor bana
her þey
bittiðini.


sonu belliydi oysa
dilde üç
kalpte beþ haneli
mecâz bir aþktý bu
Rabbe ihbar edilmeyi bekleyen,
sanki her an yaka paça alýnýp
götürülecekmiþim gibi
bir aþktan diðerine
diken üstünde oturuyordum her þiirimin,
kaçamýyordum da
her köþe baþý tutulmuþtu bir baþka aþ(ý)k tarafýndan sanki
ve þahdamarý kesillip de
bir kenara atýlan tüm aþklar
neredeyse benden bilinir olmuþtu artýk
hemen robot resmi çizilirdi kalbimin
asýlmak için her aþýðýn
matemli gözlerine


her þeyi geçtim
yaðmur kuþlarý bile
intihar etmek için boyunlarýna taþ deðil de
sýrf kalbimi baðlamak için
böyle göç etmeye baþladýlarsa yanaklarýma
ve ben el edip
durduramýyorsam onlarý
sen gerçekten gitmiþsindir sevgili
gerçekten
bitmiþtir!


biliyorum,
okumayý deðil de
yaþamayý bir türlü sökemediðim bu aþktandýr
aramýzdaki kekeme ayrýlýk!