Öyle bir güçtü ki bizi birbirimize baðlayan… Avare ruhumun ruhuna rastlamasý asýrlarla ölçülebiliyordu ancak… Aþinaydým sana… ve aþinaydým o dipsiz gibi görünen ateþten ruhuna… Öyle bir bilinmezdi ki seni bana getiren… Beni sana sürükleyen… Bizden güçlü! Zamana hükmeden, kalplerde baþlayýp kalpleri büyüleyen… Bitmeyen… Ölümler ve ihanetlerle çalkalanan hayatýmýza inat, seni bana beni sana kilitleyen… Ölümlü bedenlerimize ölümsüz sevgiler bahþeden…

Sensiz bir yaþam yoktu artýk benim için… Nasýl da anlatýrdý her þeyi titreyen dudaklarýmýzdan dökülen o iki sihirli kelime… Ölümde bile! Ölüm tatlý bir meltem gibi ruhumu okþardý seninleysem eðer… Tuhaf bir mutluluk olurdu; tutardým ellerini ölümün…Biliyordum ki seninleydi ölümüm… Kaç yaþam? Ýçimde varlýðýnýn sýcaklýðý, ellerinde ellerim bir de sana duyduðum iflah olmaz sevgim… Kaç yaþam ruhumun diðer yarýsý?

Ne çok þey yaþadýk biz… Ne acýlar biriktirdik zamanýn merhametten uzak soðuk ellerine teslim… Ellerinde her bir anýnýn ayrý hikayesi, ellerinde kanlý ölümlerden bir yaþam çizgisi… Ne kadar çok kaybettik? ve kazandýk her kaybettiðimizde kutsal bir hediye gibi birbirimizi! Nelerden vazgeçtik? Dillerimizde kararlýlýk, yüreðimizde baðlýlýk vazgeçtik her þeyden… Bizden hariç!

Öylesine sevdi ki ruhlarýmýz birbirini… Öyle derin… Ne zaman anladý; ne de sevgiye susuz kalmýþ dünya denen çözülmez muamma… O kadar sevdik ki… Ne zaman anladý ne de dünya... Ruhuma aþinalýðý asýrlýk imkânsýz sevgim! O baþka bir zamandý..!