sözcüklerim benim,
öðrenilmiþ çaresizliklerim...

Meðer , sözcüklerin en korkuncu,
içinde ihanetler dolaþan kocaman zalim bir ülkeymiþ...
Oysa , en masumuyken, en çok yanlýþ anlaþýlmýþý...
küçücük tertemiz bir yürek gibi, gösteremediðin ve göremediðin...
ve bir de, neyse var...
yer yüzündeki bütün çekip gitmelerin ve yýkýmlarýn habercisi...
baþkasýný görmemek için,
insan kendi gözünü baðlar mi?
Kendi kulaðýný týkar mi?
elini kolunu keser mi?
Neyse deyip geçer mi?

Meðer ve Oysa , acýtýr belki...
ama sonunda neyse'lerin kapattýðý idrakini açar...

nasýl iðrenirim, neyse 'lerden,
bir de onu sevebilsem...

Sen, benim Oysa 'm ol,
ben seni gene severim...

olabiliyorsan, Meðer 'im ol..
istediðin an, giderim...

Ne olur,
sen benim neyse 'm olma...

onu bana býrak,
býrak ki,
ben neysem, o olabileyim...

Ne olur,
sen benim neyse 'm olma...

uzay