Gün, acýya doðuyor bugün.Gün, gözyaþlarýna susamýþ bir canavar gibi diriliyor.Gün yürekleri daðlayarak selamlýyor hepimizi.Birileri yine ehl-i keyf yaþýyor dünyalarýnda. Birileri keyfince yok sayýyor bedenleri. Birileri yok ediyor yürekleri… Ve yine birileri bu “Birileri”nin yaptýklarýna susuyor, ellerini çekiyor, gözlerini kapatýyor. Adeta maymun oyunu oynuyor yok olup gidenlere.



Gün doðuyor, yine Yakup’tan Yusuf’unu alýyorlar, Uhud meydanlarýnda Hamza’yý öldürüyorlar, Sümeyye’yi þehit ediyorlar, Muhammed’(sav)i taþlýyorlar. Gözlerimiz görüyor, idrakimiz biliyor da uzanamýyor ellerimiz batýlýn gidiþatýna… Dur diyemiyoruz “sen ne yapýyorsun?” diye hesap soramýyoruz. Almadan Yusuf’larý, durduramýyoruz onlarý. Hamza’ya oklarýný doðrultmadan biz doðrultamýyoruz silahlarýmýzý. Sümeyye’mizi þehit ederken, gözyaþlarýmýzla yolluyoruz onu.



Siyonist lanet yaðarken Gazze sokaklarýna biz yerlerimizde rahat duruyoruz aslýnda duramasak da… Dillerimiz de dualarýmýz, gözlerimiz de yaþlarýmýzla varýyoruz her þeyi bilene, Rahman ve Rahim olana… Biliyoruz ki biz Yakup’a Yusuf’unu veren, Hamza’yý da Sümeyye’yi de cennetinde aðýrlayan, bu gün de Gazze’ye rahmetini yaðdýrýr. Ve biz yine biliyoruz ki karanlýðýn en yoðun olduðu an fecre en yakýn olan zamandýr.”Ba’su Ba’de’l-mevt” (ölümden sonra diriliþ) geldiðinde hepimiz soracaðýz Sümeyyelerin, Muhammetlerin hesabýný… ve o kutlu gün geldiðinde bu gün kaçanlar, o gün asla kaçamayacaklar...