‘Rodin, 'Düþünen Adam' heykelini ilk yaptýðýnda eserine 'Þair' adýný vermiþ, çünkü o niyetle baþlamýþ. Ama sonra etraflýca düþünmüþ ve zihin yormuþ olacak ki heykelin adýný deðiþtirip daha uygun olaný koymuþ.’

Etraflýca düþünmek ve zihin yormak?

Duygusallýk eþiði olmayan biri olarak bu paragrafý ilk okuduðumda içim gitmiþti ve keþke, demiþtim. Keþke eserin adý ‘þair’ olarak kalsaymýþ.

Son birkaç gündür bu konudaki fikrim deðiþti. Buna sebep belki hayatýn her karesi için özellikle duygusal dünyalar için etraflýca düþünmenin ve zihin yormanýn -artýk- gerekliliðine inanmamdan belki de sadece kalbimin sesini dinlediðim zamanlarda acý çektiðimi –nihayet- kabullenmemden olabilir.

Kalbime sorsam, fýrtýna…
Sormuyorum!

Geçen gece ‘Ne olacak halimiz?’ diye soran dostlarýma, böyle giderse yýllar sonra ben yine bu kanepede uzanýyor olacaðým, sen battaniyeye sarýnmýþ olacaksýn, sen de muhtemelen ‘kýzlaaar, çok gerginim’ diyeceksin, diye cevap verdiðimde hepimiz irkildik!

Etraflýca düþünmek ve zihni yormak?

Býraktýðým yerden tutmaya çalýþtýðým hiçbir þeyi yakalayamadým ki! Býrakmýþtým çünkü, ipin ucu kaçmýþtý bir kere …Giden gitmiþti. Ama nedense ille de tutmaya çalýþmak, ille de emek vermek, ille de tek kürekle mehtaba çýkmaya çalýþmak…

BÝNNUR EDÝSAN