Anlamýný bilmediðim üç beþ kelimenin,
Eksik kaldýðýný sanýrken hayat lügatýmda.
Koskoca bir romandý aslýnda;
Senin öðretmeye çabalayýp,
Benim ýsrarla farkýnda olmadýklarým.

Hani gözlerinde okurken kaderimin satýrbaþlarýný
Terli avuçlarýný göðsüme bastýramamanýn,
Ezikliðiydi benimkisi.
Belki ve mutlak arasýnda çizdiðim o ince çizgide,
Gidip geri gelememe meselesi.

Bir ihtimal diyordum
Sevdanýn buram buram sen koktuðu yerlerde,
Bir ihtimal !

Sevse...
Ah bir sevse...
Ya severse?
...
Ya seversem?
...

Sevgiden korkan,
Sevmekten korkan ,
ilk insan olarak tarihe geçmektense;
Artýk küllerinden doðan masal kahramanýydým
Tozlu aþk raflarýndaki en ince kitabýn önsözünde...

"Sen ýþýðýný arayan güzel günebakan,
Ben tozuna dumanýna hasret bir enkaz..."

Þimdi beni en baþtan yaz...
Kalemde sensin, kaðýtta...
Sen yaz;
Bu romaný,
Masalý,
Oyunu...
Düþük cümlelerle,
Noktasýz , virgülsüz, ünlemsiz
Hatta okunaksýz...
Ve hatta olanaksýz bitir sonunu...