Yine...

Anan kaldý sensiz yiðit Cemal
Anan, evlat acýsýyla yanar
Böylece uzun yýllar yaþar...
Yanýklýðýnla,yanar ha yanar,
Binde bir de...
Tutamaz kendini, anarken aðlar
Lakin o aðladýðýnda...
Bin kez,ölesiye...
Ýçler kanar.

Bu,böyleydi yiðit Cemal,askerim
Bunun böyleliðini...
Ýyice farkedince
O asil anan
Hiç aðlamadý artýk
O,ölünceye kadar.
Gülümserdi tüm bebeklere...
Verdi asaletli sevgisini
Vereceði kadar.

Sonra

Gelecekti yanýna..
Akibetti,illa.
Sonunda,buluþtunuz,yiðit Cemal
Kavuþtu Cemal`ine
Yine de..
Epeyce...
Gözü arkada..
Giderek.

Çünkü onun
Hani küçük kardeþin vardý
O evlenince
Kýzý oldu
Ýþte onu kýzý bellediydi.
Garibim...
Doðuþtan,sanki öksüzdü.

Müfide`si
Kalýyordu,
Þimdi...
Ardýnda
Son nefesinde...
Onun adýný seslenerek
Müfide ! diyerek
Sessiz bir haykýrýþ.


Artýk

Hasret yok
Askerim Cemal.

Sevgi de...
Yaþam...
Ya da ölüm...
Ne yazar?

Sevgiler...

Alabildiðine
Sevgiler,gönülde...

Ilýman bir bahar
Sevginin,yücesi
Yaþamda da...
Öümde de var.
Yüce ruhlara sýðar.

Anladým ki,sonunda...
Ah askerim Cemal
Ölüm,o kadar da ayrýlýkdeðil!
Nasýlsa,
Ölümden sonra,
Diler yürek ki,
O kadar!
Belki,
Ya Allah,Bismillah!
Kavuþmak var.


Müfide DECDELÝ.