Sen, “Filistin’in çiçeði” küçük kýz. Sana sesleniyorum; daha doðrusu seslenmek istiyorum bütün çaresiz susuþlar için, bütün hissiyatýyla kahroluþlar için…

Diyeceklerim anlamsýz biliyorum, ne dudaðýndaki buruk âminlerine yetiþebilir ne de yüreðinde düðüm düðüm olmuþ hýçkýrýklarýna karýþabilir.

Biliyorum çok kez soruyorsun “Neden ben? Neden yalnýz ve çaresiz Filistin?” diye. Soruyorsun gecelerce ve ne verecek cevabýn var ne de soruna cevap verecek bir halden anlayan muhatabýn.

Senin solgun çehreni görünce ilk kez kelimeler sýðmadý dilime, döktüm gönlümün kararmýþ defter yapraklarýna ama dedim ya kararmýþ diye öylece kayboldu derinliklerinde.

Filistin’in çaresiz çiçeði; ne desem ne söylesem boþ biliyorum, canýn yanýyor biliyorum, caným çýksýn.

Ah, gücüm yetseydi de taþ olsaydým düþmanýn pervasýz, insafsýz, acýmasýz dur durak bilmeyen içi nefret ve kinle yoðrulmuþ seline!

Ah, yüreðim yetseydi de daha hiç akmadan yetiþip durdursaydým biçare ve masum gözyaþlarýný!

Yetmedi gücüm, yetmedi yüreðim biliyorsun ve görüyorsun.

Özür dilerim… Filistin’in sahipsiz çiçeði.

Görüyorsun ve çok iyi biliyorsun gelmedik, yetiþemedik çýðlýklarýn kulaklarýmýzý yýrttýðý halde. Sadece baktýk ve ‘ah’ dedik mi bilmiyorum bile.

Özür dilerim… Filistin’in gariban çiçeði.

Lanetlerimiz bile duyulmadý bir adým öteden. Kardeþlerin kurþunlarla yere serildiði zaman. Gökler mavisini soldurdu da bu feryada; biz bir avuç gözyaþý dolduramadýk göz kapaklarýmýzýn ardýna. Gazze sokak sokak, ev ev, ocak ocak yandý da biz bir dakika donamadýk ‘yüreðim seninle Filistin’ demek için caddelerde ve bir saniye donakalamadýk sýcak yuvamýzýn bohem hayatlý rahat koltuklarýnda.

Özür dilerim… Filistin’in solgun çiçeði.

Kaç gündür açsýn deðil mi? Uykularýn bile dinlendirmiyor ruhunu, kâbuslarla örülü rüyalarýn deðil mi? En son ne zaman yemek gördü miden ya da en son ne zaman bir çikolatan oldu herkesten sakladýðýn? Yalnýzsýn ve korkuyorsun deðil mi bir gece yarýsý ansýzýn yastýðýnýn baþýnda bir bomba parçasýyla uyanmaktan; ya da anne ve babandan sebepsizce, edepsizce koparýlmaktan? Ýçini ürpertiyor deðil mi ýþýksýz, nursuz, ruhsuz ve karanlýðýn kol gezdiði, yürürken ayaðýna çarpan þeyin bir insan mý kedi mi yoksa taþ mý olduðunu anlayamadýðýn ve tir tir titrediðin sahipsiz kalmýþ sokaklar?

Ah, cevaplarým olsaydý da verebilseydim sana Filistin’in yalnýz çiçeði. Daha kendi sorularýma bile verecek cevabým yok; özür dilerim!

Adres tanýmaz kurþunlar gökten saðanak saðanak üzerine yaðdýðý anlarda neler vardý kim bilir aklýnda. Yüreðin, kapýlarýný muhabbet adýna ne varsa hepsine tek tek kapatýrken; umutlarýn, hayallerin ve geleceðe dönük ne varsa ruhunu sýmsýký saran her þey koca top mermilerinin açtýðý çukurlara gömülüp kaldý biliyorum. Ne yýldýzlar kaldý gözünde parýldayan göz alýcý ýþýklarýyla ne de güneþ aydýnlattý karanlýk gündüzlerini.

Sen, hasretini çeken barýþýn, ümidin, güzel ve güneþli günlerin. Sen, kýrgýn yürekli, bu aðýr yükü kaldýrmayý hak etmeyen narin ve solgun vücut. Hayat hiç adil deðil sana karþý biliyorsun. Zaman, çýkýþsýz heyulayla kuþatmýþ sisli ve karamsarlýða bürünmüþ yarýnsýz dünlerini.

Özür dilerim… Filistin’in mazlum çiçeði.

Yanýnda olamadýðým için.
Yarana merhem, yüreðine nefes bulamadýðým için.
Karanlýk dünyana bir sönük ýþýk tutamadýðým için.
Yitip gitmiþ yarýnlarýna bir avuç umut katamadýðým için.
Aðlamaktan kurumuþ göz pýnarlarýna bir damla su olup akamadýðým için.

Bütün nihayetsiz adýmlarým ve çaresizce, yüreksizce susuþlarým için

ÖZÜR DÝLERÝM FÝLÝSTÝN’ÝN YAPAYALNIZ ÇÝÇEÐÝ…