"...Deðiþtirmenin bir yolu olmalý... Bu acýyý azaltmanýn bir yolu veya daha ne kadar acýyabileceðini görmenin…"

Saatlerdir düþünüyordu, içiyordu ve aðlýyordu. Deðiþtirmek yerine, kendini acýtmayý seçmiþti ve en iyi becerdiði þeylerden birisiydi bu... Canýný en çok yakaný bulmak ve yaranýn kabuklarýný tekrar tekrar soymak, sadece neye ulaþacaðýný görmek için ve payýna düþenin hepsini bir an önce yaþayýp kurtulmak için belki de. Unutmak aklýnýn ucundan bile geçmezdi, dayanmak, beklemek, geçmesini umut etmek tamamen yabancý hislerdi. Çünkü zaten tek istediði bu acýyý yaþayabilmekti. Acý da heyecan veriyordu, acýnýn da keskin bir tadý vardý ve en çok acý ona yaþadýðýný hatýrlatýyordu.

Sonunda bir yolunu bulmuþtu, kabuklarý kopartmak yetmiyordu. Yaraya bir þeyler sokmalý, iyice kanatmalý ve içindeki pisliði boþaltmalýydý sonuna kadar. Dýþarýda lapa lapa kar yaðýyordu. "Düzce'nin tek sevdiðim tarafý bu herhalde" diye düþündü ve babasýnýn mirasý, kahverengi kürklü paltosunu kapýp dýþarý fýrladý. Yapacaðý þey için yeterince içmemiþti, bir þiþe daha kýrmýzý þarap yeterli olabilirdi belki.

Bulunan her boþluða kondurulan ve kendi haline býrakýlan, terkedilmiþ ve ýþýklarý patlatýlmýþ beton yýðýný amfilerden biriside hemen evinin yukarýsýnda, kendisi gibi bir yýðýntýnýn gelmesini beklemeye baþlamýþtý çoktan. Onu daha fazla bekletmeden üzerindeki karlarý temizledi ve bir koltuða gömülür gibi býraktý kendisini. Ýçtiði onca içkiye raðmen üþüyordu ve bu hoþuna gitmiþti.

Þiþenin nasýl bittiðini, ne zaman ve nasýl kýrýldýðýný, bir çomak parçasýyla topraðý çizer gibi ellerini nasýl parçaladýðýný hatýrlamýyordu. Artýk üþümüyordu ve her yerine bulaþan kanlar olmasa, ellerinin yarýklarla dolu olduðunu da hissetmiyordu. Yola çýkma vakti gelmiþti, yaklaþýk yarým saatlik yolu vardý ve yürümenin ne kadar zor olduðunu görünce düþünmeye baþladý; "Keþke bu kadar içmeseydim... Hem ellerimi de kesmemiþ olurdum..."

Bütün yolu, bembeyaz karlarýn üzerine, incecik kýrmýzý çizgiler çizerek yürüdü. Bir saða bir sola sallanarak, ama kendisini acýtmaya devam ederek, sayýklayarak, hýrslanarak, öfkelenerek ve suratýna çarpan kar tanelerine meydan okuyarak yürüdü. Bütün hatalarýný, bütün kötü anýlarý silerek, bütün inatlarýndan, öfkelerinden, isteklerinden vazgeçerek, onurundan, erkekliðinden ve hatta hayatýndan vazgeçerek yürüdü. Yürüdükçe küçüldü, küçüldükçe rahatladý, mutlu oldu. Önündeki bütün engelleri kaldýrdý, bütün duvarlarý yýktý, herkesi ve her þeyi unuttu, geride býraktý. Belki de en baþýndan beri olmasý gereken buydu veya hayatýnýn hatasýný yapýyordu belki de, önemsemiyordu. Onun da bir kez olsun düþünmeden hareket etme hakký olmalýydý, bir kez olsun o da baþýna bela açabilirdi, kendisine zarar verebilirdi, birinin canýný yakabilirdi ve bir kez olsun gerçekten içinden geleni yapabilirdi.

Merdivenlerden çýkarken birden bire kýrýk þarap þiþesinin hala cebinde durduðunu fark etti, "bilinçaltý dedikleri þey bu olsa gerek" diye düþündü. Hiçbir þey planlamýyordu, en sevdiði dansý yapacaktý. Koreografi yoktu ve müzik yoktu, sessizce mýrýldanacaktý, gerisini doðaya býrakacaktý... Zile bastý.

Kapý açýldý, gözyaþlarýyla parlayan iki koca göz karþýsýndaydý. Kanlý ellerini çýkardý sessizce ceplerinden, yanaklarýndan süzülen yaþlarý kana buladý yavaþ yavaþ, sonra saçlarýný, sonra dudaklarýný ve boynunu... Üzerindekileri kana buladý ve çýplak kalan vücudunu... Gözlerinden içeri süzüldü ve ruhunu kana buladý. Seviþtikçe daha çok kanýyordu ve kanadýkça öfkeden baþý dönüyordu. Çýðlýklar kulaklarýnda defalarca yankýlanýyor, görüntüler kendi baþlarýna hareket ediyordu. Acýnýn daha fazlasýný düþünemiyordu artýk, paltosuna uzandý, elini cebine soktu ve kýrýk þiþeyi çýkardý. Parlayan gözlere son bir kez baktý, ne bir þaþkýnlýk, ne de bir korku vardý, en ufak bir merak bile göremiyordu. O anda ne yapmasý gerektiðini anladý, önceden planlamamasý iyi olmuþtu. Kýrýk þiþeyi kendisine çevirdi ve yavaþça boðazýndan içeri soktu. Görmek istediðini görebilmek için karþýsýndaki gözlere bakýyordu hala ve iþe yaramýþtý, acýyý görmüþtü, piþmanlýðý, korkuyu, þaþkýnlýðý ve hatta aþký görmüþtü, hem de hiç görmediði kadar net ve parlak. Ölüme yaklaþtýkça, aþk ýlýk bir þarap gibi gýrtlaðýndan içeri akýyordu ve içini ýsýtýyordu. "Bu kadar güzel olacaðýný bilseydim, yaþamaya vakit harcamazdým" diye düþündü. Hayatý boyunca aradýðý aþký, ancak hayatýndan vazgeçtiðinde bulabilmiþti.