Gidiþinle
Açýlmasý beklenmeyen yaralarýn sahibi bir ses olarak aklýmda kalan karanlýðýn ve gecenin sahibi, hayaller içinde efsane duygular yeþerten bir karakter; özlenen ruh aleminde kaybedilen; sensin. Ýstenilen ne ise sahip olamadýðýmýz çocukluðumuza dair zamanlarýn arta kalanýsýn þimdi, giderken ardýnda býraktýðýn günahkar bedeninde kalan dudak izlerim ve ruhunda býraktýðým karakterim kadar uzaksýn þimdi. Hayallediðim tüm olaylarýn merkeziyeti üstüne toplanmýþken ve sensizlik o kadar yaralarken, dönüþünü beklemek her ne kadar çocukça da olsa, gerçekler deðil hayaller ve umutlar nefes aldýrýyor gidiþinle boþluða düþen hayatýma. Aþk üzerinde zaman geçerken tarih olan kalýntýlar gibi dururken hayatýmýn bir köþesinde ve can acýtýrken yalnýzlýk ve yakarken gözlerimi gözlerin olmadan boþ gözlere aldanýp yaþamak; iþte biçareliðin sonuna gelen durumun baþlangýcý kadar aciz ve vahim bir hayat. Yokluðun kadar ihanetin acýtýrken ruhumu, ruhunu acýtmadan sahteleþtirenlere inancýn; þeytana inanýp tanrýya gülenlerin durumu gibi ve uzaklýðýn farkýndasýzlýk yaratýrken yaþam alanýma, hayat gülüþleri yok ederken çocukluðumun ve tüm izlerini silerken geçmiþimin, bir zamanlar var olduðunu bilmek bie güzel. Maskelere sýðýnýrken bazan anlamsýz þarkýlara aðlarken yokluðunda, tüm þarkýlarý senin için yazýldýðýna inandýrýrken kendimi ve tüm kelimelerin varlýðýný varlýðýna sebep bellerken anladým; varlýðýn mutluluk sebebimdi, yokluðun hüzün.
Bitmiyor diye düþündüðüm tüm acýlarýn dinmeme sebebi ve derin bir yara gibi hep kabuk baðlamasý ve tüm dostlarýmýn, arkadaþalrýmýn yokluðunu hissettirmesidir belkide en çok canýmý yakan durum. Kelimeler ve notalar savaþýrken farkediyorum bizim kavgalarýmýz gibi benzersiz ve eþsiz bir güzellik içinde, olan biten herþeye deðer mi deðmez mi diye sýnýf bulmak sýnýflandýrmak hem sana hakaret hem de yaþattýðýn aþka ihanet. Farketmeksizin edindiðim güzelliklerin ve sonsuzluða dair fikirlerin sahibi, hayallemelerin kaynaðý iken gidiþinle býraktýðýn enkazýn deðersiz ve hoyrat sevdalara kucak açmasý gibi bir þey; yokluðumda teninde gezinen ellerin haramlýðý ve yüreðinde baþka sevdalarýn günahý. Ölçüsü yok aslýnda, gidiþinle býraktýðýn boþluðunun yarattýðý depremin.
Ayrýlmak gereksizdi, sebepsizdi aslen ve þahsen karaktersizdi.
Ellerinin yokluðu ve gözlerinin boþluðu baþladýðýnda baþlamýþtý aslýnda; sana dair kelimelerin ayrýlýk cümlelerine tamamlanmasý. Çarþaflarýn kýrýþmamasý ve hep temiz kalmasý, tüm iðrençliklere ve kirliliklere raðmen temiz kalan aþkým gibi ve sana olan hasretin bana verdiði, yaþattýðý kutsallýk gibi. Hiçbir vakit ölümlü hissetmedim kendimi yanarken içimde aþk ateþin ve gözlerin yön verirken geleceðime ve hatýralarýn sayesinde zenginlik besleyen tarihime. Kalbimin aðrýdýðýný hissettiðim dönemlerde aklýma takýlan tüm saçmalýklarýn aslýnda bir kriz havasýnda can yakacaðýný tahmin edebiliyordum ama hayat renk seçiminde olduðu gibi aþk seçiminde ve sevda serüveninde daha az hatalý yaþatýr zannediyordum içimde kopan fýrtýnalarý ve nerden estiðini anlamadýðým rüzgarlarý. Saçma fikirlerin bilincene varabilmek gibi bir þey aþkýn deðersiz bir çöp kývamýna geldiðini anlamak ve inadýna beklemek ve sabretmek, ayrýlýklarýn gereksizliðine inanmak ve hayal`i beklemek gibi bir þey aþk duraðýnda beklemek.
Sahipsiz eþya modunda bekleyen ve çaresizlik yaþayan hayatýmýn kimi zaman tek sahibi olmadan yaþadýðýmý, nefes aldýðýmý anlamak acý ve biçare bir zaman geçirmek gurursuz kýlarken haysiyet denilen zinciri kýrarken yokluðun ve terkediþin; aslolan unutmamaktýr demek var sadece dilde. Boylu boyunca uzandýðýmýz çimenlerin üstümüzde býraktýðý çimen izi ve bahar güzelliði gibi bir iz býraktýn hayalimde ve yaþamýmda. Peki kimdi sahibi bu rezilliðin, kim mahfetti bizi ve geleceðimizi. Nasýl bir sevdaya terkettin ki elimden aldýðýn geleceðimizi, nasýl bir aþk söndürebildi volkan gibi tutuþan ateþimi. Kim benim gibi baþtacý edebilirdi seni bu duygu fakiri insanlarýn cehenneminde ve kim hangi sözle kandýrabildi gerçek sözlerime alýþkýn kulaklarýný, kim rengini deðiþtirdi gözlerinin ve aslolan karakterini kim iki kuruþ edebildi bu sefillikte. Çocukluðumuzun da içinde kaldýðý bir aný defteri kývamýnda dostluklar bulunan gençliðimizi ve ilk heyecanlarýmýzý toplarken avucumuzda, hepsini çöpe atacak kadar severken birbirimizi ve seviþirken gecelerce ve bembeyaz çarþaflarý kirletirken terimizle, tenimizle bir rüya yaratýrken fakir evimizde aldanýp da kurtulamadýðýmýz ve içinden çýkamadýðýmýz durum neydi de tükenip boþluða düþtük. Hoyrat bir masal kuþu havasý vardý bazan gözlerinde, bazan kaçak bir güvercin tedirginliði ve untulmaz sözler dilinde.
Kim sahibi bu tarihin, kim katletti hevesle yeþerttiðimiz sevda çiçeklerimizi ve günahkar bir ruha kim teslim etti bizden çalýnan ruhumuzu.
Hayaller ve ütopik sevdalar içinde zamanlar yaþadýk. Gidenler ve gelenlerle bir sonsuzluk yaþadýk, düþtüðümüz yollarda kaybolma pahasýna. Aþk adýný resmen ezberletirken gidiþinle, teslim alýrken dünyamý karanlýk, bildiðim ve kaybettiðim bir aþk vardý o da sadece ve sadece sende kaldý. Gidiþinle götürdüðün tüm`lerim gibi sende, heybende saklý kaldý herþeyim.
Gidiþin ve karanlýðýn geliþi ayný..
SARAÇ..
07/06/08 erbil..