Kentim.. ben.. sen..

beyaz bir renk kaplamýþ bugün þehrimi..
gözlerimi, bakýþlarýmý bir sýcaklýk..
bir gülümseme konmuþ gamzeme ve hatýralar kaldýrýmlarda, yerlerde..
aðaçlar bambaþka bir renk
ve karkateri deðiþmiþ sanki yapraklarýn..
ve insan daha mutlu bir ses bekliyor kulak kenarýna
ve derin bir nefes ruhuna..
bugün çok sesli çok renkli þehrim..
kalabalýk içinde huzur ararken duraklarda,
sözün bittiði durumlara tanýklýk ederken ayný hissiyata yenik düþerken..
aþk geliyor aklýma..
Ahmet Kaya geliyor ve isyan..
ve durmadan baðýrmak geliyor içimden..
yenik durumdayken zafer narasý atmak istiyor yüreðim..
þehrim o kadar parlak ve güzelken herþeyi yenebilirim gibi geliyor..
herþeyi unuturum gibi..

ve mutlu bir çocuk oluyorum sesinle..
mutlu çocukluðum geliyor gözlerimin önüne..
ve hayaller kuruyorum geçmiþimle..
benim de çocuðum böyle bir çocukluk yaþamalý diyorum, aklýmda kýrsal köyüm
karþýmda aþýk olduðum büyük ve muhteþem kentim..
hayatý doyasýya yaþamak için sevmedim,
bu kenti sevdiðim için doyasýya yaþamak istiyorum..

herþeyin ve her olasýlýðýn sonucu olarak düþledim kentimi..
hayýr demek o kadar zorken, acý dolu zamanlarýn sonuçlarýna katlanýrken..
sadece sevmek..
þehrim kadar kentim kadar, duruþunu kimliðini sevmek..
saçlarýnda tütün saran yaþlýlarý sevmek..
ve isyan günlerinde bile ayrý tutarken kaderlerimizi
yine de vazgeçmek imkansýzdý kentimden..
kendimden..
bu kent.. hayalkýrýklýklarý, acýlar, yalnýzlýklar, sürgünler, isyanlar, ayaklanmalar, baþkaldýrýlar yaþadý..
ve aþk yaþadý..
muheþem zaferler eþliðinde mutluluk yaþadý..
bu kentte Ahmed Arif yaþadý..
Orhan Pamuk ve Yaþar Kemal yaþadý..
Bu kent Yýlmaz Güney”i yaþadý..
Ve bitirdi..

bu kentte binlerce aþýk yaþadý ve öldü..
bu kentte sesi çýkmayan binlerce dilsiz yaþadý ve kör..
ve sadece dinleyenler yaþadý sessiz sedasýz...
bu kentte benim gibi binlerce insan yaþadý..
hayallerinin kurbaný binlerce inssan..
kendi hayatlarýnýn figüraný binlerce karakter..

ve yalnýzlýk yaþadý bu kentte biz yokken..
daha kavuþmamýþken..
daha tenine dokunmamýþken..

hiçlik yaþýyordu bu kaldýrýmlarda biz daha yürümemiþken elele..
ve biz daha seviþmemiþken,
piçlik yaþýyordu yataklarýnda kentimin..
þimdi kentim bemebeyaz bir örtü gibi..
þimdi kentim çilingir sofrasý gibi..

karmakarýþýk sesler içinde günahlarýna yenikti ve fakirdi..
kimliksizdi ara sokalarý..
gencecik bedenleri durmadan silah seslerine doðru koþuyordu..
kaldýrýmlarý çamur, yollarý pislik içindeydi..
denizi maviliðinden sýyrýlmýþ mor renge dönmüþken ve savaþ kalbine girmiþken kentimin.. gözlerin geldi önce, sonra ellerin ve dudaklarýn..
ve ýslak öpüþün geldi gecenin bir yarýsý..
ve aydýnlandý Istanbul..
ve parladý yýldýzlar..
ve yüzüme bir gülümseme geldi..
ve aðaçlar ve yapraklar karakter kazandý...
sonra sabahlara kadar oyunlarýmýz ve ve..
durmadan seviþmelerimiz ve tenimizin kardeþliði..
aþk temizledi namusunu kentimin..

bugün beyaz bir renge bürünmüþ kentim..
gözlerim ve bakýþlarým..
hatýralar içinde ellerin ve varlýðýn yanýbaþýmda..
Istanbul darmadaðýn ve fakir deðil artýk..
bembeyaz boðaz ve deniz mavii..
bahar gelmiþ kentime..
ve kentim benim gibi..
ben senin gibi..
özlem içimde þehrim gibi..
seviyorum seni..
saraç..
23/11/20007 harbiye..