Kýrýk sýrça bir vazo kaldý biz’likten çýkýp gittiðin o uðursuz kapý önünde ve yüzü yere dökülmüþ birkaç lale, zemheri gölgesinde yaþanan bir aþk düþünden geriye...
yani senden, yani benden, yani biz’den...

- Gitmiþtin ! ve nasýl þuursuzdum...

Ne kadar çöküp öylece bakakalmýþtým o lanet kapýnýn ardýndan bilmiyordum, tek bildiðim kendime döndüðümde kucaðýmda boynu bükük birkaç lale olduðuydu ve parça parça bir vazo hemen önümde...

-Vazo ? düðüm düðüm boðazým...
- Vazo mu ? ellerimde benden baðýmsýz bir titreme...ahh öyle üzgündüm o vazo için , öyle üzgündüm ki...Üzgün mü ! Ne saçmalýyordum ? Bir vazo nasýl bu kadar önemli olabilirdi ki o an ? Ýçimde huzursuz bir kýpýrdama...Cam bir vazoydu alttarafý iþte ! Peki, peki ya o kahredici paramparçalýðý...

- Pa-ram-par-ça ! Baþým dönüyordu, kara bulutlar dönüyordu, iç’ime baktým vazo’ya bakar gibi, vazo’ya baktým sonra iç’ime bakar gibi, derin derin baktým gören gözlerle...Paramparçaydý... Tarifsiz acýlý bir soluk göðsümün kafesinde, - býrak diyordum býrak, daha nekadar tutabilirsin ki onu içinde - boþluk duygusu düþer gibi uçurumdan öncesi ve yolunu bulam bir çýðlýk dudaklarýmda patlayan sonrasý... Saðýr olmuþtum sesimden yada duymamak için inkarý seçiyordum... Bir kapý çarpýyordu sesimde, bir vazo kýrýlýyordu...Kucaðýmda laleler...

-Ve aðlýyordum iþte daha önce hiç aðlamamýþ gibi, aðlýyordum iþte gözyaþýmda boðulur gibi...

Ne kadar sürmüþtü bu buhran ve benden , içimden geriye ne kalmýþtý bilmiyordum, tek bildiðim kendime döndüðümde kucaðýmda parça parça sýrça bir vazo olduðuydu ve boynu bükük birkaç lale hemen önümde...

-GÝTMÝÞTÝN iþte !...