Bekledi o gün adam. Uzun uzun bekledi. Yorulmadan; güneþin yakýcýlýðýna, geçmeyen zamanýn sýkýcýlýðýna aldýrmadan bekledi. Beklediði kiþi geldiðinde ne olacaðýný bilmeden, gelmezse hissedeceklerini aklýndan bile geçirmeden.

Adam, yakýlan bir þairden miras bir cümle taþýrdý cüzdanýnýn köþesinde. Derdini anlatabilmek için. Yaþlandýkça kýrýþmaya baþlayan bir kâðýt parçasýna yazdýðý birkaç sözcük, ete kemiðe büründü O’nu görünce.

“Ben hep ölüme ve aþka inandým” *

O ilk anda oldu ne olduysa, bir hareketlenme hissetti adam cebinde. Önce anlamadý dizenin ayaklandýðýný ve terk etmekte olduðunu gençliðini geçirdiði cüzdaný, sonra yavaþ yavaþ kavramaya baþladý terk edilenin sadece cüzdanýn sýcaklýðý olmadýðýný. Kendini yalnýz hissetti. Eðer dizesini kaybederse tutunacak bir þey kalmayacaktý adamýn yanýnda, aþka dair. Korktu mu adam? Sevdiði duygulardan biri deðildi korku. Kýz söylemiþti ya ona “ sen bu duyguyu seviyorsun” diye. O zaman da düþünmüþtü iþte, duygular sevilir mi? Yani bir duyguya iliþtirilebilir mi baþka bir duygu? Hatalý olduðunu anladý. O güne kadar hata yapmýþtý. O gün de ayný hatanýn eþiðindeydi. Belki de aþmýþtý eþiði. Bir kýza âþýk olmuþtu, aþký sevmesi gereken yerde. Kýzýn tespitiydi bu. Ne yapacaðýný bilemedi; vazgeçse miydi kýza olan aþkýndan, denese miydi aþký sevmeyi. Kýzý yalancý çýkartmamak adýna deðer miydi aþký baþladýðý yerde býrakmaya?

Bu düþüncelerle boðuþurken ve yorulmuþken enikonu, dizeye seslenmek geldi ardýndan. Anýnda yaptý düþündüðünü.

“ Bana ihtiyacýn yok” dedi dize. “Sen hep ölüme ve aþka inandýn. Artýk ölüm ne kadar yakýnsa sana, aþk da o kadar yakýn. Yeni bir dize bul kendine.”

Söyleyecek bir þeyi yoktu artýk. Býraktý gitsin dize. Ve bir yenisini aramak için döndü kýzýn gözlerine. Bir anlatým bozukluðuyla karþýlaþtýðýnýzý sanýyorsanýz bir önceki cümlede, yanýldýnýz. Adam kýzýn gözlerine döndü yani baþladýðý yere.

Bekledi adam. Daha önce de beklemiþti ama hiç bu kadar mutlu olmamýþtý önceki beklemelerinde. Gelecek olana dair hiç bu kadar büyük bir istek ve heyecan duymamýþtý. Kendini yendi adam beklerken. Cesaret edindi bir yerlerden, muhtemelen kýzýn güzelliðinden. Zaten cesaret verecek baþka hiç bir þey yoktu kýzýn verdiði. Aslýnda güzelliðini de vermemiþti. Bir nehre benzetti adam kýzý, güzelliðini peþi sýra sürükleyen, gürül gürül.

Kýzýn aðzýndan çýkan cümleler çarptýkça adamýn zihnine açýlan kapýya huzursuz kýpýrdanmalar oluyordu zihninin ezeli sakinlerinde. Zamansýz gelen misafirlerdi kýzýn cümleleri. Her þeyi alt üst etmiþti. Sakinler artýk o kadar da sakin deðildi. Bu kadar çabuk bir deprem elbette hazýrlýksýz yakalamýþtý herkesi. Korkutucu bir hýzdý bu ve korktukça hýzlanmaktaydý adam. Korktukça sýzlanmaktaydý kýz.

Çocukken de böyle olurdu zaten. Ne kadar acele ederse etsin hiç yetiþemezdi, oyuncakçýnýn vitrinindeki oyuncaðý almaya. Bu sefer acele etmeyelim demiþti içinde büyüyen çocuklara ama elinde deðildi çocuklarýn yavaþlamak. Onlar daha çocuktu çünkü. Kýz anlar mýydý bunu?

Beklenen gelmiþti en sonunda. Sadece dakikalar sürecek olan bir yolculukta yanýnda oturacaktý adam kýzýn. Bunun içindi saatler süren bekleyiþ. Sadece yanýnda oturabilmek sarsýntýlý bir yolculukta ve kýza dokunamayacak olsa da büyüsünden nasiplenmek. Sesinin aracýn içinde salýnan kokusuna bulanmak. Bu yolculuðun uzamasýný ne kadar isterdi adam ama farkýndaydý da böyle bir þeyin mümkün olmadýðýnýn ve olmayacaðýnýn. Bu sadece adama ait bir hayaldi ve sormayacaktý kýza hiçbir þey. Belki ertesi gün, uzun bir bekleyiþin daha sonunda…