Kimseyi kandýrma!.. Hak ettiðin için, en çokta, kendin istediðin için acý çekiyorsun. Mutlu olmak varken, seni mutlu edecek þeylerle ilgilenmek varken, seni acýtacak þeyler var hep kafanda. Kimin hatasý peki bu? Hiç suçlu arama, tek suç sende...

Acýya katlanmak erdem deðil! Her sabreden ödüllendirilir sanýyorsan eðer, al sana bir hata(n) daha...

Gördüðün her ineðin altýnda buzaðý arýyorsun, doðru gibi görünüyor sana. Eðer ineðin altýnda buzaðý bulamýyorsan ya da etrafýn sahipsiz buzaðýlarla çevriliyse, arama artýk. Kaç!!! Niye oyalanarak çýldýrmayý bekliyorsun??? Seni kim kurtaracak sanýyorsun???

Gel-gitler arasýnda, bir nefes alýp, bir nefessiz kalmak mý mutlu ediyor seni? Daima güneþli, daima kuru, güvenli bir yer aramak, daha mý acý verici olacak?

Acý nedir? Biliyor musun ki? Duyduðun þey acý bile deðil... bu kadar mý zayýfsýn, bu kadar mý mutsuzsun ki,,, bu keþmekeþ, bu “ne idüðü belirsiz”likten kopamýyorsun...

Günleri dar edip kendine, anlamsýz detaylarda boðulup, anlamsýz detaylardan küçücük mutluluk paylarý aramak mý gerçekten istediðin??? Tek çaren, tek yolun bu mu???