Kýz gülümsedi önce, sonra durakladý. Çok geçmeden yürümeye baþladý. Arkasýnda bir uðultuyu býrakarak...

Nedenleri, niçinleri önemsemediðini fark etmiþti. Tam da o anda elinde kocaman bir hiç, kalbinde kocaman bir aþk, önün dede kocaman bir ömür (!) olduðunu fark etti. Gülümsedi... Gülümserken burnunun yanýndan yavaþça bir damla süzüldü. Anlamsýz, riyakâr, acýmasýz...

Neyi paylaþmýþ, neleri yaþamýþ, neleri ummuþtu hâlbuki. Biriktirdiði sözler, içtiði antlar ve daha birçoklarý... Hesapta yoktu ayrýlýk... Hesapsýzcaydý gayrlýk...

Yine de gülümsüyordu. Yine de gülüyordu karþýsýnda gitmesini talep edene... "Git" derken arsýzca takýndýðý soðukkanlýlýða gülüyordu aslýnda. Gittiðinde olacaklara gülüyordu. Git diyene gülüyordu. Çünkü biliyordu git demekle gidilmezdi... Aþktý bu. Emre itaat etmeyendi. Bitmesi, gitmesi, tamamen keyfinceydi. Ehl-i keyf bir vatandaþtý o.Kendi þehrinde kendi yasalarýna göre yaþatýrdý. Despottu."Aþk" tý iþte... Lamý cimi yok...

Çantasýný açtý, aynaya baktý. Akan rimellerini "selpak" marka mendiliyle sildi. Çevresinden gelip geçenlere "yok bir þey" diyen gözlerle baktý. Yoktu bir þey hakikaten. Alt tarafý aþýk olduðu adam "git" demiþti. Bitti, seni sevemeyeceðim, benim aþkým benden gitti demiþti... Giderken de "n’ olur üzülme" demiþti. Eline de "selpak" marka mendil vermiþti düþecek damlalar için... Gözyaþlarýnýn þemsiyesi...

"Þimdi bir taksiye atlayýp gitmek lazým" dedi içinden.. Ötelere.. Uzaklara... Aþkýn acýsýndan kaçmalýydý. "Gitmeliydi”...

gidilebilesi uzaklara....