Sen ve siz, iki ayrýlmaz ezeli dost. Sen ve siz sevseler de birbirlerini. Hiç soramazlar birbirlerine “Sen, beni seviyor musun?” diye. Ýkisi de geceleri yýldýzlara bakar kimsenin onlarý duyamayacaðý saatte birbirlerinden habersiz “ evet, beni seviyor“ derlerdi. Birbirlerini bu kadar seveceklerini ikisi de bilmiyordu. Ne Sen, Siz’i ne de Siz, Sen’i tanýyordu. Onlarýn ki lise aþký deðildi ki okul bitince bitsin.
Siz, Sen’e hiç “Sen” diye hitap edemese de; Sen de Siz’ e hiç “Siz” diyemez. Sen ile Siz ayrý ayý dünyalarda yaþasalar da ikisinin de duasý hep “biz…” ile baþlardý. Siz, kaç kere söylemek istemiþti de “Sen“ diyememiþti. Bir gün Siz, bu sevginin unutulmasý gerektiðine inanýr. Çünkü artýk o da inanmýþtýr bu sevginin geçici bir þey olmadýðýna. Sen’i düþündükçe Siz’in kalbi çarpa dursun. Zihni girip araya “Sen’i unutmalýsýn” diyordu. Siz’in zihnine nedeni sormaya cesareti yoktu. Cevabý malum sorular bilirdi ki insana acý verirdi.
Siz, bir gün Sen’e, söylediðine hiç inanmasa da, ilk defa “ Sen” diyebildi. Siz, Sen’e ”Sen beni hiç sevmedin “ diyebildi. Sen’in unutamayacaðýný bilse de. Siz, Sen’e “ Sen, beni unutmalýsýn” dedi.
Sen, unutmalýydý “ Siz’i” .
Sebep…
Sen, “Siz’e “ alýþmamalýydý…