Susmak direniþin parçasýdýr diye baþlarsýn cümleye, oysa bilmez misin ki Ýsyanýn Aklý Yoktur*

Sessizliðin keþfi ile kategorik bir sýçrama yaþamýþtýk. Ýkilemler dünyasýndan aklýn aydýnlýðýný seçmiþtik. Maddenin böðründe açan gülün çelikten olduðunu anladýðýmýzda ise, deðiþimci düþlerimizin bizden koptuðunu görüp az biraz elemlenmiþtik. Modernist aklýmýzý ayrýþan hazzýn peþinden sürükleyip, dört baþý maðrur bir dünya kurmuþtuk. Tekilliði çoklamýþtýk iþte, özgürlük taçlandýrmýþtý akýl hapishanemizi. Us, uslandýrdý bizi…

Delidir, içinden düþünmeyi beceremez bazen. Akýl deðil mi bizi var eden.

Yarenlik diye çýktýðýmýz yolun sonudur sözleþtiðimiz bireylerin toplamý. Toplarsan toplum olur. Ayýrýrsan ayrýlýk. Ne güzeldir deðil mi, kendimizi keþfetmek için bile doktora ihtiyaç duyduðumuz modern toplum masalý. Keþiflerden sýkýlmýþ beynimizin, keþfedilmeye hasret saðlýklý bireyleri deðil miyiz biz. Topladýk toplum oldu, ayýrsaydýk ayrýlýk. Normal en çok tekrar edendir, cevher taþýyan deðil.

Telkindir bizi yola getiren, Telkinlerle büyürüz. Telkinsiz ölürüz. Mistik bir hayalin, su içinde suya muhtaç balýklarý gibiyiz.

Farkýndalýk nedir desem; neresinde bir çýbanýn ucu var?

Bir gün bile akýl baþa yar olsa. Bizim aklýmýz yarýncýdýr her zaman. Aþk bizim için, yarýn ne olacaktýr. Nereye gider bu iliþkidir. Aþký yaþamdan yaþlanýrýz yarýn ne olacaklardan. Bugün hep öksüz bir çocuktur, gelen geçen tekmeler. Bugünü olmayanlarýn prematüre entelektüellikleridir devrim. Devrimci olmadan, devrim sonrasýnda olacaklara kafa yoranlarýn.

Ah benim yüce zayýflýðým, gizlemek için seni boyadýklarý boyalarýn rengidir susuþlarý aklýn.. Çaresizliðin içe çekiliþlerini kurtuluþ sayan beyin. Ýçimde maden yok demeye dili varmadan ezilen biliþ. Ahhh… benim yüce zayýflýðým, unutmak için seni vardýðým en son noktadýr týmarhanedeki ranzam. Psikolojik terapinin yüce yaratýcýsý affeyle beni diyesim gelir de diyemem. Ey us, sana tapýndýk gel de uslandýr bizi.

Kapatalým bu bahsi, bilimi inkara varmadan.