ölmek hangi ruhta bu kadar tutkuya dönüþebilir?
hangi ölüm böyle tutkuyla bakar sevdiðine?
hangi bakýþ ölümü barýndýrýr derinliklerinde?
yeþil bir iz var yüreðimde
ruhumda kopan sebepsiz çýðlýklar,
karma karýþýk.
akordiyon sesi kulaklarýmda,
duymuyorum yüreðimin can çekiþlerini,
sen varsýn avuçlarýmda.
sen,ölüm ve bakýþlar...
içime akan bu sýcaklýk öyle bir sert çýðlýkla karþýlaþýyor ki.
kaybetmekten, düþsüz bir yüreðe sahip olmaktan,
küçük bir damla gibi gözümden akmandan korkuyorum.
ölümden korkmayan insan daha korkaktýr
bir çocuðun göz yaþlarýndan
sevdiðinin kaçan gözlerinden
bir bebeðin çýðlýklarýndan korkar.
korkuyorum bende bunlardan
gidemiyorum üstüne, yenemiyorum, ezip geçemiyorum.
ve iþte bu çaresizlik içinde
senin yüreðinden akan suya dokunabilmek
senin gözlerinde ölmek istiyorum.
kanlý coðrafyalar yorarken beni.
sevdamýn varlýðýna inanmak
ve hesap sormak istiyorum
ölümü bile ezecek kadar severken birini,
acizliðin avuçlarýnda çýrpýnmak
adalet mi?
inandýðým tanrý,
öldü mü yoksa?