Beklemek…
Her insanýn beklediði bir þeyle vardýr hayatta… Bir anne bebeðini bekler… Bir asker nöbetini ,bir çiftçi mahsulünü, bir çocuk büyümeyi…
Ben o büyümeyi bekleyen çocuklardandým… Zaman geçerdi ve ben hala büyüyeceðim derken bir an geldi ve bir batým ben büyümüþüm… Birden oldu aniden. Farkýna varamadým…
Bu kadar arzuladýðým bir þeyin aslýnda çok zor bir þey olduðunu büyüyünce anladým. Zannederdim ki hep büyüdüðün zaman hata yapmazsýn… Ama anladým ki hatalar insan kaç yaþýnda olursa olsun hayatýnýn bir parçasýymýþ. Ýnsan 7sinde de 17sinde de ve 70inde bile hatalar yaparmýþ. Ve en önemlisi hata yaptýðýný anlamak kavramakmýþ. Hatayý doðru kabul edip yanlýþ yönde deðil de doðru yöne yelken açmakmýþ…
Doðru yöne yelken açmak belki de belki de en zor olanýymýþ hayatýn cilvesinin. Bilemezsin ki ne doðru ne yanlýþ ama iþte asýl büyüklük onu bilebilmekmiþ.
Hayatta her þey de zamana baðlýymýþ meðersem. Zamanmýþ her þeyi çözen, kapatan, unutturan… Zamanmýþ en olmazlarý olur eden, zamanmýþ bir tomurcuðu önce filiz sonra görkemli bir aðaç yapan. Sancýlý bir doðum gibidir zamanýn getirdiklerini beklemek.