Bir nefeslik bahar… Ýçine çektin ve bitti; çaresiz býrakmak zorundasýn. Onu içinde hapsetmen ölmek demek, býrakman ise bir parçanýn daha gitmesi; bir yaþ, bir nefes daha yaþlanman.
     Bir duygun daha eksilecek ve sen onun ardýndan yalnýzca bakacaksýn, elinden baþka bir þey gelmeyerek. Çaresiz, bakýþlarýný çevireceksin öbür yana; gelecek olacak karþýnda ve sen geleceðe saklayacaksýn umutlarýný, bir yaþ daha yaþlanmýþ olarak. Ne kadar güzel söylemiþ yazar: “Her nefesi yaþamak için alýrsýn ama aldýðýn her nefeste ömründen bir nefes eksiltirsin.”
     Ardýnda býraktýðýn her zaman dilimi bir kanaviçe gibi iþlenir hafýzana. Arkanda býraktýklarýna bakmak istemezsin; ama her aný bir gardiyandýr, zamanýn mahkûmu olduðunu vurur yüzüne her defasýna. Býraktýklarýn mý karanlýktýr, baðlandýðýn ufuklarda yaþayacaklarýn mý? Yine bir perde gelir gözlerine, bembeyaz, üzerinde senden önceki oyuncularýn raks ettiði bir perde. Ýçlerinden biri sana yaklaþýr ve haykýrmaya baþlar:
     “Esasen bunlarýn hepsi uydurma!”
     Kafanda yankýlandýðýný sanarsýn kelimelerin; oysa kelimeler kalbinde yankýlanýr. Kabul etmek istemezsin, bilirsin kalp acýsý her dertten daha acýdýr. Kelimelerin acýmasýzlýðý devam eder:
     “Ýnsanoðlu insanoðluna kýsacýk bir süre için teðettir. Sonra herkes kendi meçhulüne yollanýr, bir baþýna. Ýnsanoðlunu insanoðlu kýlan, insanoðlunun insanoðluna teðet geçtiði o kýsacýk süredir.”
     Ýnsanoðlunu insanoðlu kýlan… Ben… Onlar… ve soru iþaretleri. Anlayamazsýn! Karar verilmez! Yaþanmaz! Ve Meçhul! Acaba ben insanoðlu olma þerefine nail oldum mu? Olaylarda benim takýndýðým tavýrlar doðru muydu? Belki hatalý olan, her þeyi kötüye götüren bendim. Belki ben ölçüyü tutturamadým. Belki onlar beni deðil ben onlarý kýrdým.
     Ama sonuç deðiþmez; bir aþk, bir dostluk, bir insanlýk biter.. Bir nefes daha ömürden gider… Bir bahar daha biter…