Zifiri karanlýk, aðarmaz günüm;
Bu nasýl bir devran, bu nasýl dönüm?
Zeybeðime ölüm; millete zulüm!
          Zeybeðimi unutmadý bu millet;
          Hüseyn-i davada þehittir elbet!

Kan bürümüþ gözleriyle, kýzanlar,
Bu dünya onlara kalýr sananlar,
Zeybeðin kanýna ekmek bananlar;
          Yalan, dolan ile yelken açtýlar;
          Günü geldi; izbelere kaçtýlar!

Hak yerine zorbalýðý seçenler,
Su yerine kan doldurup içenler,
Zeybeðime kanlý kefen biçenler;
          Gözden ýrak köþelerde yittiler!
          Teker teker geberip de gittiler!

Issýz ada, çýkmaz sesi, feryadý;
Ýdam yaftasýnda zeybeðin adý
Bir sefil müddei, bir rezil kadý;
          Acep, bugün nerde, bugün nerdeler?
          Hakkýn cezasýyla cehennemdeler!

Zulüm yeryüzünde olmaz payidar;
Adalet yolunda verilen canlar!
Tarih sayfasýnda ne zalimler var!
          Kim sayar onlarý isim be isim?
          Toprakla yek olan bin mundar cisim…

Belki, bu, tarihin intikamýdýr;
Damla damla düþen, mazlum kanýdýr.
Gerçek divan elbet Hak divanýdýr!
          Günü gelir yüce divan kurulur;
          Akan kanýn hesaplarý sorulur…

Zalim pençesine düþüp, gülen yok!
Gidip de oradan geri gelen yok!
Sorsan bugün, kýzanlarý bilen yok;
          Zeybeðimin her köþede adý var!
          Ona sevgim öz babamdan yadigâr