Sýcak olmayan, soðuða yakýn, biraz da esintili bir ekim akþamý, bir cafenin dýþ kýsmýnda, açýk havada arkadaþlarýmla otururken üþüyüp dilediðinde her müþterinin kullanabileceði polar battaniyelerden birini aldým omuzlarýma. Arkadaþlarým hayata dair hararetli bir tartýþmadaydý. Olanca gayretleriyle düþüncelerini savunuyorlardý. Baþta ben de müdahil olmaya çalýþtýmsa da her zamanki gibi seslerin yükseldiði bu muhabbetten de geriye doðru çekip kendimi, arkama yaslandým.
Güzel bir akþamdý, hayat akýp gidiyordu; evet, bazen kanatýyordu, ama çoðu zaman da sarýyordu açtýðý yaralarý. Ben yaralarýmýzý sarýþlarýndan, ateþimiz çýktýðýnda alnýmýza ýslak bezler koyuþlarýndan bahsetmek isterdim o gece, ama olmadý.
Tartýþmanýn seyrine göre arkadaþlarýmýn zaman-zaman sesleri yükseliyordu. Dakikalar geçtikçe sesleri alçaldý ve duymamaya baþladým onlarý. Nihayet kendi sesimi duyabiliyordum.
Nasýl da garip ve þasýlasýydý o an, orada dünya. Saniyeler geçmek bilmiyordu sanki. Bizi seyreden ve büyük bir güce sahip biri sanki yavaþlatýyordu zamaný. O an, orada saniyeler geçmiyordu, ama göz açýp kapayýncaya deðin geçip giden güzel günlere þahit olmuþtum ben. Kitaplar okumuþtum göz açýp kapatýncaya deðin. Filmler izlemiþ güzel bir oyuncaða sahip olmuþ ve bir insaný sevmiþtim; göz açýp kapatýncaya deðin. Hepsinin de tadý damaðýmda kalmýþtý.
Güzel günler hep çabuk geçer, anlayamayýz bile geçip gittiðini ve sonrasýnda gelen belki de hüzünlü günler, keskin kuru ayazda býrakýr bedenimizi ve bir türlü geçmek bilmez. Güzel kitaplar; hani þu bir solukta okuduðumuz, artýk çevirecek sayfa kalmadýðýný anladýðýmýz o hayal kýrýklýðýyla dolu uzunca sürede nasýl hayret ederiz; kitabý bitirmenin ne kadar da az zamanýmýzý aldýðýna. Güzel filmler; mutlu sonla nihayete erse de kavuþabilmenin saadetiyle birbirine içtenlikle bakan o gözlerin yaþlandýklarýný da görmek isteriz. Güzel bir oyuncak; ilk kýrýlan hep en sevdiðimiz oyuncaðýmýz deðil miydi? Ve bir insaný sevmek… Sahi hiç sevdiniz mi? Sadece sevmek için, sebep aramaya gereksinmeden, “seviyorum” diyebilmek, yaþadýðýnýzýn farkýna varabilmek için. Hatta sevdiðiniz insanýn yanýnýzdaki emanet varlýðýna, zoraki tebessümlerine, elinizi içtenlikle bir kere bile kavramamýþ oluþuna raðmen. Göz açýp kapatýncaya deðin sonsuz mutluluða eriþebilmek isterdik deðil mi? Peki onu hak etmek için yeterince piþtik mi?
Ýþte tüm bunlarý düþünürken ve vakit bir türlü geçmezken þunlarý karaladým:
“nasýl da karmakarýþýk aslýnda tüm bu olanlar. Nasýl da karmaþýðým aslýnda þuan. Bedenimden çýkýp kendime uzaktan bakabilmeliydim oysa þuan. Nasýl da yerle yeksan ve yek karþýlamaktayým bu hayatý, oysa yýllar sonra tam da bu gün nerede kiminle olacaðýmý bilebilmeliydim. Kaç kiþinin sarýldýðýný bilmediðim bir battaniyeye sarýlmýþ bunlarý yazmaktayým.”
Son cümle bu hayatýn nasýl da karmaþýk olduðunu anlatýyor sanýrým.
Kaç kiþi sarýlmýþtý o battaniyeye kim bilir, benden önce kaç kiþi sýðýnmýþtý ona ýsýnabilmek için. O battaniyeye sarýlanlardan biri o an içinden taþan bir sevinçle bir baþkasýna sarýlýyordu belki de. Biri ölmüþtü belki hatta biri tam da o an Azrail ile sonuçsuz bir pazarlýktaydý. Bir diðeri bir bebek dünyaya getiriyordu belki. Biri borçlarýný düþünüyor olabilirdi, ya da baba parasýyla daha nereye kadar gidebileceðini. O battaniye beni ýsýtýrken geçmiþ günlerde ona sarýlýp da ýsýnan biri, o an üþüyordu belki de.
O sýcak olmayan soðuða yakýn esintili ekim akþamýnda, hayatla ilgili yapýlan tartýþmaya müdahil olmayarak saygýsýzlýk etmiþtim belki arkadaþlarýma, ama sonuca varamasam da kendimle tartýþmýþtým hayatýn karmaþýk, ama çözmeye deðer yanlarýný. Ýnsan olacaklarý önceden bilemez, ama ben hissetmiþtim belki de ertesi gün göz açýp kapatýncaya deðin ömrümden kopup giden aylarýn bir nihayete ereceðini. Bu yazýyý yazmaya niyetlenmeden biraz evvel okudum, çevirecek sayfa bulamadýðýmda, bittiðini anladýðým bir kitabý daha. Evet, vakit geçmiþti. Hatta duvarlar, bu koca evde yalnýz olduðumu yüzüme acýmasýzca vurmasýn diye sesli okudum, o güzelim cümleleri. Ve iþte, zaman yine o akýl sýr erdiremediðim güç tarafýndan yavaþlatýlmakta. Þuan saniyeler geçiyor mu, gerçekten bilmiyorum.
Zamaný durdurmaya mý, yoksa yaþamaktan hoþnut olmadýðýmýz saatleri geçiþtirmeye mi ihtiyacýmýz var. Beni ölümden korkmaya kadar götüren sevinçlerim oldu ve yaþamaya küstüren acýlarým. Bazen öyle mutlu oldum ki sonsuza dek yaþamaya layýk gördüm kendimi, ölümün lafýný bile etmeden. Bazen de bir kapý bulup çýkmak istedim bu hayattan, yaþanýlanlarýn acýsý bedenimdeki tüm hücreleri sýzlatýrken. Düþünüyorum da zamaný istediðimde durdurup istediðimde geçiþtirmemi saðlayacak bir güce sahip olsaydým ne yapardým? Sahiden kullanýr mýydým o gücü. Biliyorum imkânsýz, ama ya olsaydý.