Yediremiyorum kendime sensiz kalmayý. Her telefona bakýþýmda senin mesajýný ya da cevapsýz aramaný görememek canýmý yakýyor. Sensizliðe alýþtým da yokluðuna alýþamýyorum bir türlü anýlarý silemiyorum birde aklýmdan bide gülüþün ve sýcaklýðýn gitmiyor gözümün önünden.
Ne yapacaðýmý bilmiyorum sensiz kalmak sesini duyamamak nasýl kötü bir duygu anlatamýyorum kimselere ya beni kimseler anlamaz ki anlayamazlar sen bile anlamadýn ki beni
Resmine baktýkça eski günleri anýmsadýkça diyorum ki bazen iyi ki seni sevmiþim iyi ki senin olmuþum ama sonra bana yattýðýn acýlar geliyor aklýma hemen vazgeçiyorum bu düþüncelerimden keþke diyorum keþke yapmasaydým keþke tanýmasaydým seni keþke bu kadar sevmeseydim.
Yalan diyorum bana bütün söyledikleri, ettiði yeminler yalan sýcacýk gülüþü sýmsýký sarýlmasý yalan doðru olsaydý eðer bu kadar kolay vazgeçmezdi senden. Seni kendinden vazgeçirmek için bu kadar uðramazdý. Senin yerine baþka þeyleri tercih etmezdi.
Neyse þimdi o kadar da önemli deðil bazý þeyler. Artýk hiçbir önemi kalmadý Seni Sevmemin Seni Özlemememin Rüyalarýmda Seni görmenin hiçbir anlamý kalmadý.
Seni kaybettiðimi bilmek.Bir daha senle olamayacaðýmý bilmek.Bir daha sana sarýlamayacaðýný, seni koklayamayacaðýný, seninle uyuyamayacaðýný bilmek ne kadar acý. Ve bütün bunlara karar verebilmek sensizliðe karar vermek. Seni deðil de mantýðý tercih etmek ne kadar zor ne kadar acý bilemezsin.
Ýþte gittin hayatýmdan.
Senle iki yabancýyýz. Birbirini hala çok seven iki yabancý.Bambaþka þehirde bambaþka hayatlarý yaþýyor. Bambaþka odalarda ayný acýlarý çekiyoruz biliyorum.
Hayat ne garip.Ne umutlarla, nasýl gülümseyerek baþlamýþtýk. Ne sözler vermiþtik birbirimize. Asla ayrýlmayacaðýz demiþtik. Asla birbirimizi üzmeyeceðiz. Asla birbirimiz siz kalmayacaðýz. Mutlu bir hayat, sýcacýk bir yuva bekliyor bizi gelecekte diyorduk. Ama ne oldu sonunda ayrýldýk. Bizi bekleyen son ayrýlýk, acý ve gözyaþlarý oldu.
Dayanmalýyýz. Alýþmalýyýz bu duruma, bu yokluða alýþýp yeni yaþamlarýmýza sarýlmalýyýz dört elle. Tekrar mutlu olabilmeyi denemeliyiz. Olmaz ya yapamayýz ya. Ya olursa.
Artýk o kadar belli ki beraber mutlu olamayacaðýmýz. Yaþanan onca acýdan sonra birlikte yapamayacaðýmýz o kadar açýk ki. Tekrar gelsek bile bir araya tekrar yaþayamayýz birlikte. Ne sen vazgeçersin serseriliðinden, nede ben vazgeçebilirim özgürlüðümden.
Ýþte böyle. ???
Sana artýk nasýl hitap edeceðimi bile bilmiyorum. Adýnla hitap etmek her zaman tuhaf geldi. Ama güzel cümleleri de yakýþtýramýyorum bu ayrýlýktan aramýzda geçen düþmanca cümlelerden sonra. Bir adýn bile kalmamýþ hayatýmda, bir sýfatýn bile kalmamýþ içimde. Peki, tüm bunlar yok olurken. Neden hala içimde acýn var. Nasýl geçecek bu söyler misin bana?
Peki, bundan sonra bizi nasýl bir yaþam bekliyor. Ne yapacaðýz, nasýl yaþayacaðýz karar verdin mi. Nasýl dayanacaðýz birbirimiz olmadan. Öðrenebilecek miyim sen olmadan nefes alabilmeyi, sensiz uyumayý öðrenebilecek miyim günün birinde. Ya sen alýþtýn mý yoksa bensizliðe ben yokken uyumaya alýþtýn mý? Yaþadýðýn her güzel olayda ben aklýna gelmiyor muyum artýk. Bana tercih ettiðin hayatla daha mý mutlusun þimdi.
Olsun sen mutlu ol. Sen alýþ yeter ki bensizliðe. Belki günün birinde bende alýþýrým.