17. Mektup

Uykusuz gecelerde seni düþünüyorum. Bir zamanlar ayrýsý gayrýsý olmayan iki kiþi iken þimdi birbirinden bihaber yaþayan iki kiþi olduk. Bir ömür birbirimizi baðrýmýza basarken, þimdi senin yerine acýlarý baðrýma basýyorum. Senin için kaç gece akýl yordum. Kafamý kazan gibi ettim. Þimdi neredesin ne haldesin bilmiyorum iyi gün dostum. Nasýlda sevmiþim, nasýl sana bel baðlayýp umutlarýmý hep senin için ekmiþim. Kendim dahi kendime kýzýyor þaþýyorum. Her þeye raðmen seni düþünmekten bir türlü kendimi alamýyorum. Baþýmý ne düþüncelerden kaldýrabiliyorum ne de kederlerden. Alnýmda senin ayrýlýðýný, bir utancý taþýr gibi taþýyorum. Etle týrnak olduðum sen sevdiðim artýk sana diyecek bir sözüm kalmadý. Görüþeni karýþaný kalmamýþ bir köþeye hoyratça atýlmýþ zavallý yaþlýlara döndü ömrüm.
Ömrümün saati olan kalbim acý içinde seni yad ederek atýyor þimdilik. Oysa bu kalp attýkça sana söyleyeceðim onca güzel kelimeler zincirlerle esaret altýna alýndý. Deðiþmek bilmeyen acý bir kanunu her an yaþar oldum. Hasret ve acý deðiþmez bir kanun bir talimat oldu bana. Dünlerimdeki tüm aydýnlýk güzel hatýralar þimdi kararýp çirkinleþti.
Bazen içimdeki bir ümit sesi; var git kapýsýna kederliyim hüzünlüyüm sensizim sessizim de. Haykýr acýlarý anlat diyorum kendime ama yüreðim yalnýzým mutsuzum demeye bir türlü dilim varmýyor iþte. Bir þeyler engelliyor. Hiçbir þeyimle sana varamýyorum artýk. Aklým ömür boyu sürecek bir ayrýlýk dese de, gönlüm inanmýyor. Sanki bir gün gelecekmiþ gibi bir his taþýyor. Bedenimde yeri belirsiz bir umut taþýyorum. Kafamýn içi kanlý bir savaþ alaný. Düþüncelerimden, kavgalarý karanlýklarý bir türlü kovamýyorum. Dünyam her yerde baþýma dar geliyor. Gündüzler renksiz ve soluk geceler uzun ve hüzünlü geçiyor.
Gün olur zavallý baþýmý alýp karanlýðý kederi arkamda býrakýp gider miyim bilmem. Gözlerim ellerim dilim sevgiden nasibini almýþ huzur ve teselliyi çoktan kaybetmiþ. Bu kara kötü günleri yüz üstü býrakýr mýyým bilmem. Beynimde o kadar çok bilinmez cevabý olmayan soru var ki sevdiðim. Beynim sanki sadece soru sormaya yarýyor. Beni yargýlamaya kederlere yollamaya yarýyor sanki. Onca yargýya raðmen hala huzura eremedi aklým. Aþký ne anlayabiliyor ne de o büyük sýrra erebiliyor zavallý aklým. O aþk ki bir sývý misali insaný þekilden þekle kalýptan kalýba sokuyor. Sanki aþk eþittir hayat oldu bende. Aþk varsa hayat var aþk yoksa hayat yok. Nasýl ki hayatýn iki yüzü var. Zýt kavramlarý taþýyor aþkta iþte hayat gibi.
Akýl, insanýn en büyük veziri, en kýymetli sadýk bir nasihatçisi deðimlidir ki sevdiðim. Kiþiyi beladan huzursuzluklardan acýlardan korumaya çalýþan. Sorunlarý çözümleyen. Oysa akýl bazen ne kadar da cüce kalýyor dertlerin acýlarýn karþýsýnda. Susup kalsa iyi bazen de insanýn canýný acýtan en berbat düþünceleri üretiyor. Huzursuz gönlüme huzursuzluk katýyor. Baþýmýn üstünde taþýdýðým belalardan huzursuzluklardan kurtaracaðý yerde daha beterini yapýyor.