9.Mektup

Sevginin akýldan daha öte duygulara hükmettiði þu dünyada, aþkýn elinde aylardýn sürünüyorum. Esareti hiç bitmeyen, ezasý hiç gelmeyen bir sürgün. Hicranlar kaldý aydýnlýðý unutan gözlerimde. Bazen düþünüyorum tüm ayrýlanlar benim kadar karamsar ve sevgi düþmaný mýdýr diye? Sana düþman, sevgiye düþman, kendime düþman… karamsar düþünmesem olmuyor sanki. Sanki mecburum ben karanlýða kara düþüncelere. Yokluðun geceden de kara geliyor ömrüme. Oysa sen yanýmda iken, yüreðimde seni ter temiz severken ne kadarda mesuttum. Yine yüreðimdesin, peki bu mutsuzluðum, bu umutsuzluðum niye bilir misin sevdiðim. Sen neredesin, ben neredeyim. Hayallerim nerede. O gülen gözlerim gül açan yüzün nerede. Nerede o huzur veren gözlerin. Nerede ince zekaya sahip ellerin. Nerede, nerede, nerede… Güzel anýlarým neden yok artýk. Ne zaman bitti bu güzel günler. Hangi görünmez el seni benden aldý. Ölüm olsa bu kadar acý olur muydu yokluðun. Artýk günler hep mi karanlýk, yoksa benim dünyam mý kapkara. Artýk güzel anýlarda yoksun. Nerede bir güzellik göreceðim bilmem ki. Güzel nedir? Gören mi güzel görünen mi bilemedim ki. Bazen olmadýk zamanlarda yüreðim sabret yakýndýr kavuþmanýz elbet diyor. Ah bu yüreðim bir annenin aç bir çocuðunu avuttuðu gibi avutuyor iþte beni. Sevgisiz ve kimsesiz kaldým ben. Nereden bulur umut dolu sözleri. Sana ait umut düþmesin yüreðime. Sanki uçup senin avuçlarýna konacak. Ah yüreðim ah, avutamadým ki, vuslata ermeyi bekler durur. Gözyaþýmý senden baþka kim dindirir bilmem sevdiðim. Gün olur güneþ benim içinde bir kere olsun doðar mý artýk. Þimdi bir yokluðun var birde koca karanlýk çekilmez hayat.
Artýk senin hayalini kim kuruyor bilmem. Kimlerin hayaline sarýlýp uyuyorsun bilmem. Kýrýk dökük kalbimle dua ediyorum sana. Umutsuz insanlarýn aþka dair sözleri çýnlýyor kulaklarýmda. Deli eden uðultu sözler beynime týrmalarcasýna canýmý yakýyor yine. Sen ve seni hayal eden birisi. Hani derler ya ölümden beter bir hal diye. Ýþte ölümden daha büyük ve acý gerçek.
Günlerim boyuna düþünmekle, doðru düþüncenin ne olduðunu aramakla geçiyor sevdiðim. Kah bir mutlu kah bir hüzünlü. Yoksa ben sevdayý kirleten yaðmalayan büyük bir günahkar mýyým. Haramlarla mý besledim sevgimi. Daldan dala konan kuþlar misali gönlüm. Kah orada kah bilmem nerede. Niye bu kadar caným yanar ki, neydi senin güzelliðin ki, gönlüm vazgeçmez olmuþ senden. Görünmez zincirlerle baðlý bir esir oldu gönlüm sana. An geliyor, diz çök deseler hiç düþünmeden diz çökeceðim huzurunda. Ama gel gör ki onursuz gurursuz bir insaný sevme, sevme kirli korkak bir insaný isterim.
Kuþ gibi uçup gittiðin günden beri, bir yalnýzlýk köþesine attým kendimi. Kýrýk dökük aný diyarýnda kendi kendimi yedim durdum. Yalnýzca seni içimden atmadým. Ne kadar dert hüzün keder elem getiren her ne varsa attým içime iþte. Ýçimde yaþayan sen, dünyanýn en berbat çilelerini getirip atýyor içime. Dert derdi çekiyor. Bir dert bitmeden bir yenisi baþlýyor. Bazen öyle anlar oluyor ki, acý buruk tebessümlerle hoþ geldiniz dertlerim, hoþ geldiniz sadýk dostlarým diyorum acýlarýma. Kaderi ve kederi yaratana sonsuz bir inanýþla inanýyorum. Ah aklým kadar gönlümde bir boyun eðse ilahi adalete. Öyle ya bizim ilmimiz aklýmýz bir yere kadar. Oysa o büyük yaradan her þeyi bilen. Benimde durumumu biliyordur. Vardýr elbet bir bildiði rabbimizin. Vardýr bir hayýr deyip savuþturmaya çalýþýyorum dertlerimi. Hamd olsun rabbimize. Kim ne derse desin. Yine de þükretmeyi kaybetmemeli insan. Ben seni hiç kaybetmedim aslýnda. Sen hep bende durdun. Kah ahlattýn kah kahrettin ama hep bendesin. Kaybedenlerin basit masalý dese de ben kadere inanýyorum ey sevdiðim. Rabbime bu sýrrý göster diye dualarla niyazda bulunuyorum. Bir çözsem bu ilahi sýrrý, bir felaha erse gönlüm ne isterim ki baþka. Bir an seni affediyorum, ardýndan içimdeki düþman asla diyor asla affedemezsin. Çünkü diyor …
Hemen hemen her gün canýmý acýtan bu aþk sýrrýný çözmeliyim. Her insanýn aþktan anladýðý bir þeyler vardýr elbette. Kimi sevdasýný anlatýrken aðzýndan bal damlar. Kiminin kinden zehir zemberek sözler dökülüyor. Bense ne zaman aþk dense susar yutkunurum. Artýk sevda aþk huzur getiren görünmez bir varlýk iken, þimdi canýmý acýtan evhamlar fýsýldayan görünmez, yenilmez bir canavar oldu. Kanýmýn donduðu gözlerimin açmamak için kapattýðým ölümü beklemeye hazýr bekleyen birine çevirdi beni. Ýnan bana sevdiðim, ölüm gelse, ben geldim desem, ardýma bakmadan bir kez aman dilemeden düþüp yanýna gideceðim. Ama gel gör ki haramdýr cana kýymak. Elim kolum baðlý, büyük bir zincirle ellerim baðlý. Beklemek canýmý acýtýyor. Beynim gelmez derken, gönlüm bekle gelir o diyor. O gelir çünkü o da seni seviyor diyor.
Belki yüreðimde sana ait küçücük bir huzur yeri olsaydý. Belki bu kadar hüzünü yaþamayacaktým. Bir þeyler tamamen yok olmadýysa hala umut vardýr derler. Ama o umutlar galiba bende eriyip gitmiþ. Affedilmez bir kabahat ile çekip gittin iþte. Fakirden daha fakir umutlarýmý hepten alýp gittin. Artýk zayýflayan bedenimde her geçen gün umutlarý azar azar tükenen birine döndüm ben.
Aný aþk dediðim þey ölmüþ günleri hatýrlamaktan ileri gitmiyor. Yana yana sevdiðimden yüreðime söz dinletemediðimden çekip gidiyorum. Peki nereye ve kime? Gel gör ki her yol sevdaya, sana geliyor.