Ýnsan tercihte zorlanýyor. Basit bir gündelik yürüyüþte, kentin boðucu, insanýn üstüne üstüne gelen daðdaðasýný göze alarak cadde ve sokaklarda mý dolaþmalý? Çevreyi kuþatan insan ve araç yoðunluðu arasýndan, kendine bir yol bulmanýn savaþýný mý vermeli? Yoksa, her nasýlsa bir yerlerde kalmýþ sakin, hatta doðaya olabildiðince yakýn köþelerde mi gezmeli. Olabildiðince hesapsýz kitapsýz geliþmiþ kent koþullarý karþýsýnda kuþkusuz ikinci þýk akla geliyor. Ancak, görece ýssýz köþeler de baþka bir olumsuzluðu barýndýrýyor baðýrlarýnda. Güz mevsiminin nemli zeminini örten rengârenk yapraklarýn oluþturduðu halý üzerinde yürürken, geçmiþinin ve günün ürettiði duygular tarafýndan kuþatýlýyor insan. Dallardaki ömrünü tamamlayarak biteviye düþen yapraklar, yaþam boyu kaybettiklerini çaðrýþtýrýyorlar birer birer. Engin denizde aðýr aðýr ilerleyip, ufukta yitip giden gemiler, ayný öykünün sýzýlý cümleleri sanki. Görünmek ve kaybolmak, yaþamýn bu temel gerçeði iþte böyle ortamlarda, bütün hedef ve ihtiraslarý unutturarak, derin bir sýzý biçiminde kuþatýyorlar insaný.

Birkaç gün önce topraða verdiðimiz Ressam Müreccel Küçükaksoy, en son vedamýz oldu. Çevresindekileri bir kez daha ölüm denilen yorumlanamaz gerçeðe ve onun baþ edilemez hüznüne sürükleyen bir kayýptý bu. Oysa o, aslýnda hüznün ve ýstýrabýn deðil, gücün ve mücadelenin insanýydý. Yaþamýnýn her evresinde bir enerji kümesiydi. Þu anda bizi izliyor olsaydý, tüm çevresindekilerin güç ve kararlýlýkla yollarýna devam etmelerini istiyor olurdu kuþkusuz. Küçük yaþta ortaya çýkan, resim kabiliyetini geliþtirmek ve bir diplomaya baðlamak uðrunda, Güzel Sanatlar Akademisine girmesi bile o dönemde bir savaþým konusu olmuþtu. Kýrklý yýllarýn tutucu ortamýnda, özellikle babasýný ikna edebilmesi baþlý baþýna bir sorundu. Gizlice baþladýðý Akademi eðitiminde bu kez de para sorunu yapýþtý yakasýna, bunu da, bir yandan öðrenimini sürdürürken, bir yandan da, çeþitli iþlerde çalýþarak kapatmaya çalýþtý.

Yalnýzca resimle uðraþmak yetmemiþti ona, enerji kapasitesini doldurmamýþ olacak ki, müzikle de uðraþtý. Daha çocukluðundan itibaren adeta kendi kendine keman çalmasýný öðrendi. Kadýköy Halkevinde baþladýðý çok sesli koro çalýþmalarýný, Ýstanbul Belediye Korosunda profesyonel olarak sürdürdü. Avukat Mustafa Küçükaksoy’la evliliði sonrasýnda dünyaya gelen kýzý Eren ve oðlu Yusuf’a raðmen, gerek koro üyeliðini, gerekse ortaokul resim öðretmenliðini sürdürmesini bildi. Bunlarýn sona ermesiyle, kendini çocuklarýnýn bakým ve eðitimine verdi. Böylece, hayraný olduðu doða aðýrlýklý resim çalýþmalarý ve çeþitli sergiler için biraz daha fazla zaman kazanmýþ oluyordu. Eþi ve çocuklarý ile ortak zevkleri olan seyahatlerde, çeþitli yurt köþelerinin doða izlenimlerini ve duygulanýmlarýný sürekli tuvaline aktardý. Yýllarca beni evlerinde barýndýrarak, gösterdikleri ilgi, tahsil hayatýmýn baþlamadan bitmesini önlemiþtir ki, bu gerçek, kendilerine olan duygularýmý, bir halakýzý ve eniþteye olabileceðin ötesine taþýmýþtýr.

Ýlerleyen yýllar onun güç ve enerjisini azaltacaðýna artýrýyordu sanki. Gerek Kopuz Oda Orkestrasýnda oðlu Yusuf’la birlikte keman çalarken, gerekse, bir bankanýn sponsorluðunda geniþ bir amatör gruba resim dersleri verirken, hem yaþý oldukça ilerlemiþ, hem de birtakým saðlýk sorunlarý ile baþ etme zorunda bulunuyordu. Doksan yaþýný geçmiþ olmasýna karþýn, son günlerine kadar tavlada baþa baþ mücadele verebilmemiz ve ailenin, bir piyade takýmý mevcuduna varan ve yurt içine ve dýþýna daðýlmýþ bireylerini ayrý ayrý izleyebilecek kadar zihin berraklýðý içinde bulunmasý, nasýl bir bünye ve yaþam direncine sahip olduðunun göstergesi olmuþtur. Ölümüyle sonuçlanan kýsa süreli rahatsýzlýðýna kadar, elinde günlük gazetesi ile ülkenin ve rejimin bilinen sorunlarýný ilgi ve endiþe içinde izlemiþ katýksýz bir Cumhuriyet çocuðu ve Atatürkçü olduðunu da bu vesileyle zikretmek gerekir. Ýnsanýn, hele belli bir yaþtan sonra kendi bilinmez akýbeti hakkýnda düþünmeden edebildiðini sanmýyorum. Ancak, sanatçýnýn ömrünün son demlerinde hala daha etrafýna, ve yurduna bu kadar ilgi gösterip, zaman ayýrabilmesi her halde bir mazhariyet olsa gerektir; üstelik de kiþiyi gereksiz yere ölümü koklayarak geçen, miskin bir bekleyiþten koruyan bir mazhariyet…

Müreccel Küçükaksoy Cumhuriyet Türkiye’sinin örnek alýnmasý gereken kadýn tiplerinden biriydi. Ne yazýktýr ki, eski geleneðe mensup olmanýn günümüze hiç uymayan tevazuu ve reklâm eksikliði, yeterince tanýnmasýný önledi. Tanýyanlarýn ise hiç unutmayacaklarýndan kuþku yoktur.