O kadar zor ki bu hissi yazýlara dökmek, yazdýkça bir kez daha hatýrlamak inanýlmaz zor… Farklý düþler peþinde koþarken, içimde hep temiz Eylem’i büyütürken, kocaman bir hayal kýrýklýðý, umutsuz bir bekleyiþ daha eklendi soru iþaretleri ile dolu olan hayatýma…

Seninleyim gene Ýstanbul, sendeyim gene. Ama aðlamayacaðým bu sefer, sadece izlemeye geldim seni, kendimi dinlemeye… Onca þey saklý ki sende, onca yaþanmýþlýk, onca umutsuzluk, onca mutluluk, onca yalan saklý ki sende… Anlatmana gerek yok bunlarý, ne kadar büyük ve kalabalýk olduðunu görünce bunlarý anlamak çok kolay. O kadar ýþýltýlýsýn ki, insan baktýðýnda gözlerini alamýyor senden. Yalanlarla dolu olduðunu rengârenk ýþýklarýnla kapatýyorsun, yalan bir Ýstanbul olduðunu seni süsleyen renkli ampullerin altýnda gizliyorsun. Beni de aldýn o yalan yaþamýn içine, sürükledin… Ben hep sana sadece seyirci kalmayý tercih ederken, farkýnda olmadan beni de yalanlarýnýn içine attýn ve þimdi yalan hayatýmý rengârenk ýþýklarýnla süslemeye çalýþýyorsun. Sana ilk defa sitem ediyorum Ýstanbul…

Kayalara vuran dalgalarýn içinde kaybolmayý o kadar çok isterdim ki, ya da ufak bir yelkenli ile yolumu bilmeden denizin içinde kaybolmak o kadar isterdim ki… O kadar isterdim ki insanlardan uzak, yalanlardan uzak bir yerde yaþamayý, yalan yaþananlardan, yalan hislerden, yalan seviþlerden, tüm yalanlardan… Huzuru yaþamak istiyorum, onunla beraber ölmek istiyorum. Huzurun peþinde koþarken, bir yaþanmýþlýk daha girdi hayatýma. Dönüþü olmayan, hep benle kalacak olan, hatýrladýðýmda hep aðlayacaðým kötü bir yaþanmýþlýk daha eklendi. Ve be gene huzura doðru koþarken, bir adým daha uzak kaldým ona, umutsuz bir bekleyiþ daha eklendi, umutsuz, sonu olmayan beklentilerle dolu olan hayatýma…