Kucaðýnda üç günlük bebeðiyle sokak ortasýnda kalakalmýþtý. Ne yapacaðýný nereye gideceðini bilmiyordu. Gideceði bir evi onu koruyup kollayacak bir ailesi ve sevdiði adam yoktu yanýnda.
Karný açtý, üþüyordu ve cebinde beþ kuruþ parasý yoktu. Kendisi dayanabilirdi belki bir þekilde açlýða ve soðuða ama bebeði ne yapacaktý küçücüktü daha üç gün olmuþtu bu lanet olasý dünyaya gözlerini açtýðý.
“Hakkým yoktu” diye düþündü. “Hakkým yoktu onu bu dünyaya getirmeye ona bütün bu acýlarý çektirmeye hakkým yoktu.”
Gözlerinden ýlýk, ýlýk yaþlar akýyordu. Bir çözüm bulmak zorundaydý. Ama aklýna hiç bir þey gelmiyordu. Babasýnýn evine dönemezdi zaten babasý da kabul etmezdi. Uðruna her þeyini feda ettiði adam da kaybolmuþtu ortadan onu kandýrmýþ tüm deðerlerini bütün hayata olan inancýnýn ve sevgisinin yitip gitmesine sebep olmuþ. Sonrada onu karnýnda bebeðiyle býrakarak kayýplara karýþmýþtý.
O sabah o yýkýk dökük evde yapayalnýz uyandýðýnda sadece “Beni arama ve baþýnýn çaresine bak. Beni Unut” yazýlý bir not býrakmýþ ve gitmiþti.
Aramamýþtý onu neden arayayým ki dedi kendi kendine ben tek baþýma durabilirim ayakta tek baþýma büyütebilirim çocuðumu o an inanýlmaz güçlü hissetmiþti kendini.
Adamýn kaçýþýnýn ardýndan iki gün sonra eve biri gelmiþ ve evden çýkarmýþtý kadýný karný burnundaydý doðumu yaklaþmýþtý. Önce ailesini sonra ailesini uðruna feda ettiði adamý en sonunda da baþýný sokacaðý bu eski yýkýk dökük evi kaybetmiþti.
Sokaklardaydý þimdi ve yapayalnýzdý. Ama hala “Ayakta durmalýyým güçlü olmalýyým” diyordu kendi kendine “Çocuðum için dayanmalýyým” diyordu.
Sonra birkaç gün eskiden çok sevdiði bir dostunun yanýna sýðýndý. “En azýndan doðuma kadar” diyordu “Doðuma kadar yardým eder arkadaþým bana.” Ama arkadaþý çok fazla tutamadý onu evde onunda kocasýyla sorunlarý vardý ve arkadaþýný evinde tutmasý sorunlarýn daha da büyümesine yol açýyordu.
Arkadaþý “Git artýk” dediði günün sabahý tüm umutlarý tükenmiþ olarak çýktý o evden ve daha sokaðýn baþýna gelmeden doðum sancýlarý baþladý. Çevredeki yardýmsever insanlar yetiþtirdiler hastaneye ve çok zor bir doðum sonrasýnda küçücük bir bedeni verdiler kucaðýna.
Ufacýktý. Yumuk, yumuk gözleri ve elleri, minnacýk bir burnu vardý. Ýnanýlmaz derecede güzel kokuyordu. “Bu benim” dedi. “Sadece bana ait bir varlýk bu” Sýmsýký sardý bebeðini kokusunu içine çekti.
Ve üç gün kalabildi hastanede. Bu üç gün boyunca hala içinde küçük bir umut vardý. “Belki diyordu beklide piþman olmuþtur belki çocuðunun hasreti aðýr basar ve arar beni” diyordu. Ama aramadý adam. Gelmedi. Ne kendisini nede yeni doðmuþ bebeklerini görmeye.
Doðumdan üç gün sonra ayrýldý hastaneden ve sokaklardaydý. Ne yapacaðýný bilmiyordu. Dua ediyor ama dua etmek bile þu anki çaresizliði karþýsýnda anlamsýz geliyordu.
Çaresi yoktu. Ayrýlmalýydý bebeðinden kendi çektiði sefilliði ve yokluðu yavrusuna çektirmeye hakký yoktu. Bir yolunu bulup bebeðini yerleþtirmeliydi güvenli huzurlu ve sýcacýk bir yere. Ama bunda da çaresizdi nereye býrakabilirdi yavrusunu. Nereye ve kime güvenebilir nasýl emanet edebilirdi yavrusunu.
Bebeðin battaniyesini daha bir sýký sardý. “Üþüme yavrum” dedi. “Sen hiç üþüme yeter ki sana bir þey olmasýn ben dayanýrým senin için tüm sýkýntýlara”
Þehrin zengin mahallerinin olduðu sokaða doðru sýklaþtýrdý adýmlarýný. Gelmiþti. Burada bir kapýya býrakacaktý bebeðini Buradaki insanlar sahip çýkacaklardý yavrusuna sýcacýk bir evi onu seven anne ve babasý iyi bir ailesi olacaktý. Sýcacýk yemek yiyecek sýcacýk giysileri olacak ve iyi okullarda okuyacaktý bebeciði. Mutlu olacaktý.
Uzun süre izledi yüksek apartmanlarý Burada oturan insanlarýn ne kadar da mutlu olduklarýný hiçbir dertlerinin sýkýntýlarýnýn olmadýðýný ve kapýnýn önündeki bebeði görünce hemen baðýrlarýna bastýklarýný hayal etti.
Apartmanýn birinden nur yüzlü bir amca çýktý. Üçüncü katta da yine nur yüzlü bir teyze bakýyordu amcanýn ardýndan. “Ýþte bu insanlar” dedi. “Bu insanlar merhametlidir iyi bakarlar benim yavruma sýcacýk davranýrlar ona. Hiç üzmezler bebeciðimi” dedi.
Usulca çýktý merdivenlerden. Bebeðinin yüzünü açtý öpüp kokladý son bir kez daha. Son bir kez daha sýmsýký bastý baðrýna “Affet beni bebeðim affet bu çaresiz anneni Yapacak bir þeyim olsa ufacýk bir çare olsa ufacýk bir ýþýk olsa ayrýlabilir miyim hiç senden. Ama yok iþte kendim açým ve benim açlýðýma senide ortak edemem. Burada iyi bakarlar sana. Babanýn senden esirgediði sevgiyi bu nur yüzlü amca verir sana. Ýnþallah mutlu olursun. Ýnþallah bizi bir gün affedersin bebeðim” dedi.
Gözyaþlarý bebeðin yüzünü ýslatýyordu. Son kez sarýldý yavrusuna sýmsýký sarýldý hiç kopmamak ister gibi. Sonra çantasýndaki not defterinden bir sayfa yýrttý. “Bebeðime iyi bakýn Allah rýzasý için. Önce size sonra Allah’a emanet” yazdý. Yazýyý battaniyenin içine sýkýþtýrdý. Bir kez daha öptü yavrusunu ve usulca býraktý kapýnýn önüne. Sonrada koþarak indi merdivenleri. Duymak istemedi bebeðinin aðlayýþýný. Duyarsa koþar gelir alýr ve bir daha da kopamazdý yavrusundan. Koþarak ve neredeyse aðlamaktan nefesi kesilerek uzaklaþtý oradan.
Bu arada yaþlý teyze namazýný bitirmiþ tam seccadesini toplarken bir bebek aðlamasý sesi duydu. Kapýsýnýn önünden geliyordu. Merakla açtý kapýyý.
Kapýsýnýn önünde bir bebek vardý ve aðlamaktan sesi kýsýlýyordu artýk. Annesizliðine yalnýzlýðýna ve çaresizliðine aðlýyordu belli ki oda.
Teyze þefkatle aldý bebeði kucaðýna. Sevgiyle aldý içeri onu. Allah onlara yýllar boyu bir çocuk vermemiþti. Þimdi ise bir emanet yollamýþtý onlara ömürlerinin son günlerinde sevgiyle baksýnlar ve büyütsünler diye. Battaniyesinin içinden bir kâðýt düþtü.
Bebeðime iyi bakýn Allah rýzasý için. Önce Allah’a sonra size emanet