Buzdolabýndan çýkardýðým kokusu bozulduðunu belli etmeyen sütü lýkýr lýkýr içtim ayna karþýsýnda, sonra birden gözgöze geldik gözlerimle.
Ýðrenmenin ötesinde kusma derecesine getiren o tadýn ardýndan yeniden aynaya baktýðýmda nasýl yaþlandýðýmý bir kere daha görmeye baþladým. Çizgilerim vardý artýk, sayýlarý 10 parmaðý geçen. Hemen gidip çocukluðumu eski not defterlerimde aramaya baþladým. Mideme oturmuþ ekþi tadý bile umursamýyordum artýk. Sayfalarýnýn kenarý kývrýlmýþ defterlerin her birinde büyümenin verdiði dayanýlmaz iç sýzýlarý hakimdi. Aþklarý bile doya doya yazamamýþ ellerim.. Nedense hep birileri yarý yolda býrakmýþ. Tükürme isteði.. Tuvaletin deliðine hýzla koþuyorken ayaklarýmýn artýk beni çekmek istemediðini þiddetle hissediyordum. Kusmak bile gelmiyordu içimden ya da sorgulamak birilerini; yüceltmek aþký ya da yoketmek hayatý. Hiçbiri benim midemdeki acý kadar basit deðildi. Verdiðim mücedelelerin kimler için olduðunu gördükçe kusmaktan da vazgeçtim. Tükürmemek hazýmsýzlýk yapsa da, midemi karýþtýrsa da içimde kalmasýný yeðledim.

Sokaða çýkýp etrafýmda dönmeye baþladým.
Her dönüþ kafamýn içindeki kelimeleri savurdu sokaklara ve çöpün kenarýndan geçen fareler tarafýndan mideye indirildi.
Kusana kadar döndüm ama kusmadým.
Mideme hakim olmalýydým, nefessiz bile kalsam içimdekileri savurmasýna izin vermeyecektim.
Fareler fikirlerimi yediler afiyetle.
Onlarýn doyuþunu dönerek izlerken dayanamadým
ve ne varsa çýkardým içimdekileri.
Fareler korkuyla kaçýþýyorlardý az önce karýnlarýný doyurduklarý insandan.
Ýþte o an, anladým ki herkes nankörmüþ
Bir kusmuða tahammül edemeyen,
fikir zengini fare bile nankörmüþ..